7.5.2014 | 00:14
Φτανει.
Φτάνει πια. Στα αυτιά μου ξανά και ξανά οι στριγγες φωνές σας. "Πρέπει να γίνεις πιο δυναμική" "Πρέπει να γίνεις πιο γυναικα". "Πρέπει να προσέχεις ποιον εμπιστεύεσαι, ποσο τον εμπιστεύεσαι". "Αυτή η στάση είναι μικροαστική, πρέπει να την αποβαλλεις". "Πρέπει... Πρεπει..." Ε όχι δεν πρέπει. Δεν θελω. Ίσως και να μην μπορώ. Δεν σας αφορά στην τελικη. Εγώ όμως πληρώνομαι. Πόσες προσδοκίες θα έπρεπε να εκπληρώσω δηλαδή; Πως θα έπρεπε να γίνω για να με δεχτείτε; Λέτε ότι με αγαπάτε, ότι είστε εδω για μένα, και μετά βγαίνει η λίστα με τα πρέπει. Και κάθε βράδυ που κοιτάζω στην ψυχή μου, και βλέπω ποσο άδεια ειμαι και ποσο κομμάτια, που θελω μόνο μια αγκαλιά, έναν ώμο να κλάψω, ξεπροβάλλουν τα πρέπει σας. Τοσο τεράστια και απειλητικά που θελω να ουρλιάξω. Γιατί έφτασα να μην αντεχω εγώ τον εαυτό μου και να προσπαθω να ταιριαξω στα πρέπει σας για να με αγαπήσω λίγο.
