17.5.2014 | 00:58
είμαι δειλή...
δεν είναι έρωτας. Είναι δειλία. Άκους εκεί η αγκαλιά σου να είναι τρομερή ανάμνηση,Να μου φιλάς τα μαλλιά. Πόση μοναξιά Θέε μου κουβαλούσες. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να πάψω να σ' αγαπώ και να σε νοσταλγώ τόσο έντονα. Ευτυχώς γίνεται όλο και πιο αραιά αλλά είναι ασύγκρητες οι στιγμές που ένιωσα μαζί σου. Σαν ταινία όλο αυτό, που εξελίχθηκε σε μια κακή σαπουνόπερα(όχι πως υπάρχουν και καλές) Πόση; Μου λείπεις. Θέλω να σε φιλήσω, είσαι το πιο ξεχωριστό αγόρι που γνώρισα, απλά όχι και το καλύτερο παιδί, στα ερωτικά έστω, δυστυχώς,
