ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δυστυχία και εγώ. Δύο έννοιες που πάνε μαζί εδώ και 20 γαμημένα χρόνια.Παρακολουθώ μετ’ απογοήτευσης κάθε προσπάθεια αναζήτησης της ευτυχίας να πέφτει στο κενό. Βλέπετε, γεννήθηκα με μια κατάρα. Να σκέφτομαι πολύ. Να δένομαι συναισθηματικά. Να πονάω. Να πονάω καθημερινά, ακόμα και χωρίς λόγο. Να πονάω που υπάρχω.Γιατί απλά δεν έχω δικαίωμα στην ευτυχία..Ένας δυσβάσταχτος πόνος βαθιά ριζωμένος μέσα στην ίδια μου την ύπαρξη. Ένα κενό που δεν κλείνει ποτέ. Και άνθρωποι να παρελαύνουν μπροστά μου . Άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή μου και έπειτα εξαφανίζονται αφήνοντας πίσω τους τα απομεινάρια μιας παραλίγο ευτυχίας. Λόγια; Πράξεις; Βλέμματα; Καθένα ένα μαχαίρι που ξύνει και διευρύνει την πληγή μου. Γεννήθηκα για να πονάω. Γεννήθηκα για να με πληγώνουν, ακόμα και χωρίς να το θέλουν.Όχι, δεν μιλάω μόνο για έρωτα. Αγάπη θέλω,με οποιαδήποτε μορφή. Να αντλήσω ζωή από μικρά καθημερινά πράγματα.Να αισθανθώ έστω για μια φορά ευτυχισμένη.