ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα μέσα σε κάτι ξεχασμένα άλμπουμ από τον καιρό του Κολοκοτρώνη βρήκα μια γυμνή φωτογραφία από την 5ήμερη με το σχολείο, καλοκαίρι 1989, νησί. Ήταν όλα τα αγόρια της τάξης γυμνά μπροστά στην παραλία. Κάτι έπαιξε, σε στυλ αλήθεια ή θάρρος, στοίχημα, η τελευταία σχολική τρέλα έβερ - ούτε που θυμάμαι. Αν μέσα στους αναγνώστες είναι και κάποιος από τη δική μου "σειρά", θα το θυμηθεί στάνταρ. Εμείς τα κορίτσια δεν το ξέραμε, απλά μας δώσανε τη φώτο σε στυλ δώρο αφού εμφανίστηκε. Θυμάμαι οι φίλες μου κι εγώ πόσο σνομπάραμε τα αγόρια της τάξης μου όλα τα χρόνια και πόσο περιμέναμε τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο και που ούτε γυρίζαμε να τα κοιτάξουμε καν, παρά τα διάφορα πεσίματα από την πλευρά τους (που, ναι, τότε υπήρχαν, σας βεβαιώ). Από τότε κύλησαν πολλά χρόνια, έκανε κάποιες σχέσεις καμμένες και να μαι, στα 40φεύγα μόνη σαν την καλαμιά στον κάμπο, όπως ακριβώς και η καλύτερη μου φίλη. Τώρα που ξανακοιτάω αυτή τη φωτογραφία, τους βρίσκω όλους ή σχεδόν όλους "εμφανίσιμους". Οι πιο πολύ από καλούτσικοι μέχρι ωραίοι και ένας δύο πολύ ωραίοι. Τότε ήταν 18. Σήμερα πώς να είναι;Θεέ μου, άφησα τη ζωή μου να χαθεί, ενώ θα μπορούσα να είχα πει ναι στον Παύλο, τον Μηνά, τον Βάγγο. Πόση ζωή πέρασε και χάθηκε μέσα από τη ζωή μου!Για τους μικρότερους μια συμβουλή: μη χάνετε το παρόν στο όνομα ενός μέλλοντος που μπορεί να μην έρθει ποτέ.