ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κι αν έφτασα ως εδώ , έφτασα για σένα και μαζί σουΚι αν έκλαψα , ήταν γιατί δεν ήξερα πως να σου μιλήσω και τι άλλο να πωΚι αν μίλησα , ήταν για να κρύψω αυτά που ένιωθαΚι αν ένιωσα ήταν γιατί ξέχασα για λίγο τις σκιές που με ακολουθούν , ανέπνευσα στον αέρα την μυρωδιά σου κι ο φόβος με ξέχασε...Κι αν νόμισα πως σε πλήγωσα , πως σε κέρδισα, ήταν γιατί γελάστηκαΚι αν γελάστηκα ήταν γιατί δεν πρόσεξα πως εγώ ήμουν αυτή που έχανε...Κι αν έχασα ήταν γιατί ξέχασα...ξέχασα να σου πω πως τα πρωινά των Σαββάτων το κρεβάτι μου είναι πιο μεγάλο χωρίς εσένα και δεν μου κάνει , και χάνομαιπως οι βόλτες μου είναι ξένες , πως οι δρόμοι μου είναι μοναχικοί και πως το γέλιο μου με κουράζει και με εξασθενείκαι τα βράδια μου είναι ίδια , ατελείωτα και ανούσια με την καρδιά μου να χτυπάει στο ίδιο βαρετό ρυθμό..Κι αν έφτασα ως εδώ , έφτασα λέγοντας σου ότι μου έλειψεςέφτασα λέγοντας σου για τους δικούς μου δαίμονες , που άλλοτε με αγνοούν και άλλοτε με γυροφέρνουν , μου ψιθυρίζουν ιστορίες της αβύσσου και της μοναξιάς και με κλειδώνουν σε σκοτεινά κελιά και μένω εκεί ..μόνη μου.Κι αν έμεινα στο σκοτάδι , ήταν γιατί ,τελικά, δεν με τράβηξες μαζί σου στο φως .Ήταν γιατί δεν άκουσες την ανάσα μου πως κόντενε όταν γυρνούσες πλευρό, φοβόμουν μήπως ξημέρωσε και ήρθε η ώρα να φύγεις..΄Ήταν γιατί δεν ένιωσες πως έτρεμαν τα χέρια μου καθώς σε άγγιζα , φοβόμουν μήπως καταλάβεις πόσο αδύναμη ήμουνΉταν γιατί δεν πρόσεξες τον ήχο της φωνή μου κάθε φορά που ξεστόμιζα ανωτερότητες και ελευθερίες, πως χαμήλωνε, πως χάνονται...μέσα στα στενά της αμφιβολίαςΚι αν έχασα , γιατί έχασα , ήταν γιατί δεν πρόλαβα να καταλάβω εγκαίρως πόσο μεγάλες είναι οι μέρες , πόσο άδειες είναι οι ώρες , πόσο πονάνε τα τραγούδια χωρίς εσένα .Κι "ίσως , ίσως μια μέρα " να καταλάβεις κι εσύ πόσο καλά κατάφερα να κρύψω όλες τις λέξεις , όλα τα χάδια , όλες τις στιγμές που έφτιαχνα για σένα..κι ίσως... ίσως να ρθεις ..."πριν να σβήσουνε οι φάροι" .