ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου λείπεις γαμώτο! Και αυτό το «γαμώτο» είναι που με αφήνει πίσω και με προχωράει ταυτόχρονα. Και δέχομαι τις «γαμώ» αναμνήσεις με χαμόγελο, χαρά και κάθε φορά μαζεύω τα δάκρυα… ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ! Οι περισσότεροι γύρω μου, εξαιρούνται κάποιοι φίλοι … Τόσο γνώριμο πια, τόσο εύκολο σε χείλη πολλών. Σα σλόγκαν προεκλογικού αγώνα που με φέρνει στα όρια μου…. Σσσσσσς, είσαι δυνατή!Και που ξέρεις πως είμαι; Από πού και ως που ξέρεις τα όριά μου, τα πρέπει μου, τα μη μου, την ψυχοσύνθεση μου?!Ένα σημείωμα στο γραφείο, για πάντα τελευταίο, ένα χαμόγελο που ξέχασες να πάρεις φεύγοντας, ένα σε νοιάζομαι που μου πες εκείνο το βράδυ, ένα σ΄ αγαπώ και μη σε νοιάζει η απάντηση σου όταν σου έβαλα να ακούσεις τους στοίχους της Αρλέτα, ένα «τα λέμε» που μετατράπηκε στο τελευταίο «αντίο», το τελευταίο σου φιλί που προσπαθώ να θυμηθώ τη γεύση, ένα να προσέχεις και να κοιμηθείς… και ένα ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ που δε σταματάω να λέω!!!Ελευθερία λένε όλοι… ναι, είσαι, ήσουν και θα είσαι φευγάτος… Αλλά τι είναι η ελευθερία; Ξεχασμένο σύνθημα που γράφτηκε το 74 ή στάση ζωής που πορεύεσαι και προσπαθείς να τη διασώσεις από κακόβουλους και να τη διαφυλάξεις με όποιον τρόπο;Και κάπως έτσι περνούν οι μέρες μου μωρό μου… Δύσκολες κάποιες , πιο εύκολες κάποιες άλλες αλλά προχωρούν… και γω μαζί τους… Μηχανικά μεν, αλλά συνεχίζω… Ξαναμαθαίνω να επιβιώνω, ξαναχτίζω την κανονικότητα…Ένα «γαμημένο γιατί»…Σ’ αγαπώ ψιθυρίζω, να προσέχεις… Θυμός και θλίψη ταυτόχρονα για όσα έζησα τους μήνες αυτούς , για όσα έπρεπε να ζήσω… για αυτά που σου είπα… για αυτά που δε σου είπα…Σε μισώ και σ’ αγαπώ τόσο ταυτόχρονα! Σίγουρα δεν είναι φυσιολογικό όλο αυτό, αλλά… Συγχώρα με… δεν το έχω καρδούλα μου… δώσε μου κουράγιο… ΥΓ το ημερολόγιο γράφει 20/4/2014 και εγώ βρίσκομαι στο λεωφορείο, χωρίς προορισμό