ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήταν που θα μιλούσαμε, που θα κρατούσαμε επαφή. Έπεσα πολύ χαμηλά μαζί σου... Έπιασα πάτο. Έκλαιγα στο τηλέφωνο, έκλαιγα όταν συναντηθήκαμε τα Χριστούγεννα. Στην αρχή σε θεωρούσα δεδομένο. Και με είχες προειδοποιήσει. Να που τελικά περισσότερο δεδομένη αποδείχτηκα εγώ. Μου είχες πει "σ'αγαπώ" (τι γελοία που μου ακούγεται αυτή η λέξη τώρα) αλλά μάλλον ήξερες τι έλεγες. Στο είπα και από κοντά, στο τέλος μας φάνηκε ποιος ένιωθε τα περισσότερα και ποιος απλά μιλούσε. Μια βδομάδα μετά και είχες τη σχεσούλα σου. Άνετος. Κι εγώ στα πατώματα. Και περίμενες να σε πιστέψω ότι πράγματι με "αγάπησες" και ότι "πάντα θα μ' αγαπάς". Μέχρι που με πήρες τηλέφωνο εκείνη την Πέμπτη και μου είπες "έπαθα ό,τι σου έκανα". Κι εκείνη τη στιγμή δεν ξέρω αν χάρηκα (γιατί για μια ακόμα φορά επιβεβαιώθηκε ότι η ζωή είναι κύκλος, ναι, κλισέ το ξέρω αλλά είναι) ή αν λυπήθηκα. Αλλά πώς τόλμησες; Πώς μπόρεσες να μου πεις τέτοιο πράγμα; Ήταν σα να με δούλευες μες στη μούρη μου. Γιατί αυτά που έπαθες ήταν πολύ λίγα μπροστά σ' αυτά που μου έκανες. Αλλά ακόμα και τότε, όταν είπες το θρυλικό "παραμένεις η πιο υπέροχη κοπέλα που έχω γνωρίσει" εγώ σε πίστεψα ρε. Και έβαλα πάλι τα κλάματα. Δεν διαβάζεις lifo, αλλά εγώ θα τα βγάλω εδώ γιατί πια ούτε να σε φτύσω. Πόσο μικρός υπήρξες τελικά. Πόσο μικρός... Να ξέρεις πως μου προκαλείς αηδία. Πια η σκέψη σου, το όνομά σου είναι σιχαμερά. Είπες τόσα πολλά. Δεν το βούλωνες κι εγώ σου έλεγα να σταματήσεις να μιλάς για το μέλλον γιατί φοβάμαι τα σχέδια. Και συνέχιζες ώσπου με έκανες να τα πιστέψω όλα. Μίλησες πάρα πολύ ρε συ. Έλεγες, έλεγες, έλεγες... Και νόμιζες πως εγώ δεν αισθανόμουν τόσα όσα εσύ επειδή δεν σου έλεγα όσα ήθελα να κάνουμε... Γιατί κάηκα από σχέδια, και στο είχα πει. Τελικά τίποτα -ΤΙΠΟΤΑ- από όσα μου υποσχέθηκες δεν έγινε. Κι αν πριν από σένα φοβόμουν τα σχέδια και το μέλλον, τώρα φοβάμαι τα σχέδια, το μέλλον και το "σ' αγαπώ". Και είχες το θράσος να γυρίσεις να μου πεις "πες μου μόνο ότι δεν σε έκανα να φοβηθείς τον έρωτα και την αγάπη" (και τώρα που θυμάμαι πώς ακριβώς το είπες, γελάω, μου φαίνονται ανόητα και παιδικά αυτα τα πράγματα) και τι σου απάντησα; Τίποτα. Είσαι γελοίος. Αυτό είσαι. Μικρός και γελοίος. Και θέλω όταν με δεις ξανά, τώρα το καλοκαιράκι, να μετανιώσεις. Για όλα. Ή μάλλον να έχεις μετανιώσει ήδη. Και εγώ να σε ΚΛΑΝΩ, γιατί αυτό σου αξίζει κι επιτέλους το κατάλαβα. Είχα σημειώσει σε ένα χαρτάκι τι σου έλεγα όταν σε έβλεπα. Αλλά αξίζει ρε συ; Ήθελα να στα πω όλα και απλά να μείνεις μαλάκας και εγώ να φύγω. Έτσι, κυρία. Αλλά σε βαριέμαι. Δεν σε μισώ. Και δεν είμαι εκδικητική. Αλλά ρε γαμώτο, θα θελα να σέρνεσαι πίσω μου κι εγώ απλά να σου συμπεριφέρομαι όπως μου συμπεριφερόσουν εσύ. Θέλω να σε χαστουκίσω επίσης. Που μου το παίζεις και ψαγμένος. Ναι, είχες δίκιο όταν έλεγες "δεν σου αξίζω, εσύ είσαι γαμάτη" αλλά το κατάλαβα λίγο αργά. Και τώρα φοβάμαι...Ξέρεις, περίμενα ένα μήνυμα πριν 1 βδομάδα όταν ήξερες ότι ξεκινούσε κάτι σημαντικό για μένα...αλλά εσύ με έγραψες. Κι έτσι ξεχείλισε το ποτήρι.Σου είχα πει ότι δεν τελειώσαμε εμείς. Και το εννοούσα. Τώρα πια όχι, έχε γεια!