ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ανα τα χρονια μου αρεσαν ντουζινες απο αγορια...δεν εννοω ο καθε τυπος που εβλεπα μπροστα μου, αλλα θυμαμαι ας πουμε το αγορι που καθοταν μπροστα μου και δεν μπορουσα να προσεξω χημεια γιατι ημουν πολυ αποροφημενη με την πλατη και τα χερια του και το παραξενα ευχαριστο και επιπονο γεγονος οτι δεν μπορουσα να τον ακουμησω..τιποτα ιδιεταιρα ασυνηθιστο.ενα χρονο μετα...και η αγαπη για μια φιλη μου σιγα σιγα..τι να πω, δεν ξερω να το περιγραψω ουτε εγω, δεν ηταν σεξουαλικο, ηταν μια αναπαντεχη τρυφεροτητα, δεν εχω ξαναερωτευθει για να ξερω...αλλα δεν υπααρχει κατι που να μου ταιριαζει καλυτερα. δεν θα εκανα ποτε κατι, ουτε τα κοτσια να της το πω εχω και δεν θελω να τη φρικαρω και δεν ηθελα να κανω κατι...θα ηθελα ομως να μπορω να το παραδεχθω χωρις φοβο. γιατι δεν ηταν κατι κακο..ηταν ενα τοσο γλυκο και αθωο συναισθημα. θα ηθελα να μπορει να το ξερει και θα ηθελα να μπορω να το πω, να μιλησω γι αυτο στον οποιδηποτε. σε καθε περιπτωση. το θεμα εχει κλεισει πλεον. εχω αποχαιρετησει αυτη τη φαση μηνες και μηνες. ειναι χαρουμενη. αρκει και περισσευει. αλλα μακαρι να μπορουσα να πω πως για λιγο σε ερωτευτηκα.