ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι φοιτητης 21 ετων και σπουδαζω σε μια πολη μακρυα απο τον τοπο μου,σχεδον στην αλλη ακρη της Ελλαδας.Στην αρχη -ως αρκετα κλειστος χαρακτηρας- ειχα αγχος για το αν θα μπορεσω να βρω φιλους, αλλα ευτυχως ολα πηγαν καλα.Γνωρισα αρκετα παιδια και πλεον ειμαστε μια μεγαλη παρεα.Με τον καιρο ομως αρχισα να ξεχωριζω ενα ατομο,σκεφτηκα οτι βρηκα το φιλο που παντα εψαχνα και δεν ειχα ποτε.Δημοφιλης , εξυπνος ,προσχαρος,εμφανιασιακα προσεγμενος και παντα με τα μαυρα του γυαλια ,χειμωνα-καλοκαιρι.Καναμε πολυ καλη παρεα αν και αυτος μενει με τους γονεις του σε ενα χωριο λιγο πιο εξω απο την πολη που σπουδαζω κοντα στο πανεπιστημιο.Ολα πηγαιναν καλα μεχρι που το ηρθε το καλοκαιρι(1ο ετος τοτε).Το καλοκαιρι περασε με μενα να σκεφτομαι ποσο καλα θα περναγα αν ημουν εκει.Οταν γυρισα,με περιμενε στα ΚΤΕΛ.Πριν καλα καλα χαιρετηθουμε αρχισε να μου λεει για την κοπελα που βρηκε.Αν και επρεπε να χαρω,εγω δεν ξερω,στραβωσα.Ενοιωσα κατι να μπαινει αναμεσα μας.Και ετσι εγινε.Τον εβλεπα ολο και πιο σπανια,αν και προσπαθουσα πολυ στο να βρισκομαστε.Μεχρι και το αθλημα του ξεκινησα για να ειμαστε μαζι πιο συχνα.Ενοιωθα να χανω τον ανθρωπο μου και ηθελα να παλεψω για αυτο.Ισως ακουγετε σαν εμμονη αυτο.Ισως και ειναι.Νοιωθω οτι ειναι ο μονος ανθρωπος που με κανει χαρουμενο.Δεν ξερω ποσο σεξουαλικα υγιες ακουγεται ολη αυτη η ιστορια.Ισως και να μην ειναι.Το μονο που με νοιαζει ειναι να μαστε μαζι και να περναμε καλα.Ειναι φυσιολογικο?