ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι φοιτητής του πολυτεχνείου στους ηλεκτρολόγους μηχανικούς 5ο έτος και αυτή είναι η θλιβερή ιστορία μου.Κεφάλαιο 1:Δημοτικό,Γυμνάσιο: Πολύ καλός μαθητής, πάντα στους 4-5 πρώτους, σχετικά δημοφιλής. Παλιές καλές ημέρες...Κεφάλαιο 2:Λύκειο: Εδώ κάπου ξεκίνησα τις τεμπελιές, πλέον μαθητής του 17. Στη τρίτη λυκείου, ξεκίνησα να διαβάζω συστηματικά μετά τα χριστούγεννα για τις πανελληνιες, χωρίς κάποια συγκεκριμένη σχολή ως στόχο. Για κάποιο καταραμένο λόγο έπιασα 18400 μόρια και πέρασα οριακά, από τους τελευταίους, στους ηλεκτρολόγους Ξάνθης. Βρέθηκα με μεταγραφή ως πολύτεκνος στο πολυτεχνείο στην Αθήνα. Τη σχολή την έβαλα χωρίς να ξέρω πολλά για αυτήν, ετσί επειδή είχε το όνομα και επειδή σε αυτήν είχε περάσει ο κατά ένα χρόνο μεγαλυτερος αδερφος μου.Σημειωτέον τον πρώτο χρόνο δεν πάτησε ούτε μία φορά στη σχολή,άγνωστο ακόμα γιατί, αλλά εφόσον δεν τον πιεσαν οι γονείς μου, βρεθήκαμε και οι δύο πρωτοετεις.Κεφάλαιο 3:Πολυτεχνείο:Ενώ όλα φαινομενικά ήταν ιδανικά, πολύ καλή σχολή, δύο αδερφια μαζί, κοντά στο σπίτι κλπ, από το πρώτο εξάμηνο τα πράγματα άρχισαν να χαλάνε.Να κάθομαι με τις ώρες στο σπίτι να λυσω τις ασκήσεις για το εργαστηριο, αλλα αποτελεσμα κανένα. Ο αδερφός μου δεν είχε πολύ όρεξη για ενασχόληση, αν και είχε επιλέξει συνειδητα τη σχολή, και τελικα τα βροντήξαμε και δωσαμε ένα μονο μαθημα, στο οποιο κοπήκαμε. Αλλά το δυστυχές δεν ήταν αυτό. Ταυτόχρονα δεν κοινωνικοποιηθήκαμε καθολου στη σχολή, λόγω της ελάχιστης παρουσίας μας εκεί, αλλα και της εσωστρέφειας μας. Το πρώτο και δεύτερο έτος τα πέρασα, όντας τελείως ανέτοιμος για τόση ελευθερία, με λίγες βολτούλες με την παρέα απο το λύκειο, πολλά παιχνίδια στον υπολογιστή, ταινίες κλπ. Η οικογένεια εκείνα τα δύο χρόνια διαλύθηκε, χώρισαν οι γονείς μου, και δεν ηταν εκεί για να μου τραβήξουν το αυτάκι.. Τρίτο έτος, αποφασίζω τελικά, να παρακολουθήσω τη σχολή απο την αρχή, απ'τα μαθήματα του πρώτου εξαμήνου. Και εκεί έρχεται το σοκ. Τα μαθήματα μου φαίνονται βουνά, αισθάνομαι φοβερά αμήχανα με τους πρωτοετείς να τους εξηγώ οτι ξυνόμουν 2 χρόνια, με αποτελεσμα να αποφευγω τις παρέες, και τελικα να μένω πάλι μόνος και συνειδητοποιώ οτι το αντικείμενο δεν είναι ακριβως του γουστου μου και κυρίως των ικανοτήτων μου. Εκεί που άλλοι φύσαγαν εγώ διάβαζα για διπλάσιο καιρό και τελικά κοβόμουν.Ο αδερφός μου αποκλειστικά με διαβασμα απο το σπίτι τα πηγαινε εξαιρετικα, κα παρόλο τα δυο χαμένα χρόνια, εβρισκε το δρομο του. Οι παλιοί φίλοι, έπαιρναν σιγά σιγα και αυτοι το δρόμο τους, είχαν νεες παρέες, και τελικά έχασα κάθε επαφη μαζί τους. Τέταρτο έτος, έμεινα κλεισμένος μέσα στο σπίτι, σχεδόν με καταθλιψη, να αποφεύγω τους πάντες απο ντροπή, τελείως αβεβαιος για το μέλλον, και τελείως ανίκανος για οποιαδήποτε αντιδραση. Φέτος, ξανά άρχισα προσπάθειες για να περασω κάποια μαθήματα, με αποτέλεσμα και πάλι σχεδον μηδεν. Ναι μεν η αυτοπεποιθεση μου είναι στο μηδέν, αλλα είμαι πλέον και σιγουρος οτι το μυαλό μου δεν αρκει για αυτή τη σχολή. Η ψυχολογική μου κατάσταση είναι άθλια.. Πέφτω για ύπνο και δεν θέλω να ξημερωσει να αντιμετωπισω την θλιβερη μου κατάσταση. Παρεές μηδεν. Από το αγχος επέστρεψε και η εφηβική ακμη δριμύτερη και έκανε τα πράματα πολυ χειρότερα. Μαύρη μαυρίλα παντού. Μόνη διέξοδος κανά παιχνίδι στον υπολογιστή, εν είδει ναρκωτικού, για 3-4 ωρες τη μέρα. Όσοι συγγενείς ξέρουν τη κατάσταση μου, μου μιλουν απαξιωτικά,κόψε τις τεμπελιές μεγάλωσες τώρα. Ναι ήμουν τεμπέλης, ανευθυνος και τελειως αδικαιολόγητος τα δυο πρωτα έτη. Στο τριτο και μετά όμως απλά η ζωή μου κατέρεε χωρις να μπορώ να αντιδρασω. Να βρω δουλεια διχως πτυχιο, είναι κάτι που προσπάθησα(και ακόμη προσπαθώ) και δεν κατάφερα. Λεφτά για κανά ιεκ ή κατι παρομοιο δεν υπάρχουν ουτε για αστείο..Τι μέλλον μου επιφυλάσσεται; Που θα με οδηγήσει αυτή η κατάσταση; Έκανα λάθη,αλλά η ζωή με τις φρικτές συγγυρίες της με διέλυσε από τα 22 μου χρόνια. Συγγνώμη για τα ορθογραφικά λάθη που ξέρω οτι υπάρχουν και για το μακρυνάρι. Επρεπε καπου να τα πω..