20.6.2014 | 22:08
.................
αν υποψιαστω πως η ζωη σου ειναι ενα απολυτο τιποτα, πώς εφυγες τότε και με άφησες πίσω χωρις "αντίο" για να κανεις το καλύτερο που μπορούσες για την καριερα σου (και για αυτό και δε σου ειπα "μη φευγεις") και τελικά καταφερες το απόλυτο ΜΗΔΕΝ... και αν ακόμα με σκέφτεσαι κι εσυ... τι να πω... θα προτιμούσα να μάθαινα οτι τουλάχιστον δε χωρισαμε χωρις λόγο, οτι ευτυχησες πραγματικά και πετυχες όλα όσα ήθελες, τοτε θα ειχε κάποιο νόημα ο χωρισμός μας που με πόνεσε τόσο... και ισως τότε και να το ειχα πάρει απόφαση και να σε ξεπερνούσα σιγά - σιγά... πολυ φοβάμαι πως εχω δίκιο... κρίμα...
