22.6.2014 | 01:56
Sunday Morning.
Όταν ακούω αυτό το τραγούδι τα πάντα αλλάζουν. Η ταλαιπωρημένη ψυχούλα μου γαληνεύει για λίγα λεπτά. Ξεφεύγει από την καθημερινή πίκρα. Και τα βλέπω όλα με άλλο μάτι.Βλέπω πόσο ανόητα είναι αυτά που κάνουν οι άνθρωποι. Δεν καταλαβαίνουν, δεν φταίνε αυτοί. Οι άλλοι έβριζαν για ακόμα μία φορά τους gay για την παρέλαση.Βρε καλέ μου άνθρωπε, ειλικρινά τι σε πειράζει;Αλήθεια τώρα, τόσο κακό είναι να έχει κάποιος λίγα από τα βασικά σου δικαιώματα και να σταματήσει να ζει μέσα στο φόβο;Φόβος καθημερινός, αβεβαιότητα διαρκής. Κι όταν κάποιος βρεθεί να σου δώσει ένα φως στο τούνελ σου, έρχονται κάποιοι και θέλουν να τον σκοτώσουν. Δεν έχω άλλη δύναμη να παλέψω. Βαρέθηκα. Κάντε αγρυπνίες, κάψτε οποιονδήποτε διαφορετικό...Αλλά στο τέλος, να μην κλαίτε. Γιατί θα είστε μόνοι. Και ο μόνος εχθρός θα είναι ο εαυτός σας...Με απίστευτη κενότητα,ένας 20χρονος -ήδη- απογοητευμένος από αυτόν τον κόσμο.