ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλα, δεν τη λες και επισημα πεθερα μου. Ειναι απλα η μαμα του αγοριου μου (εδω και 6 χρονια), αλλα ευκολυνει το λογο με το να τη λεω "πεθερα". Τελος παντων. Δεν μπορω να βγαλω ακρη με αυτην τη γυναικα. Υπαρχουν φορες που μου φερεται καλα, φαινεται να με συμπαθει, σε ολους τους οικογενειακους φιλους λεει ποσο θαυμαστη κοπελα ειμαι, αλλα το 90% των φορων που με βλεπει ειναι μεσα στο υφος, το υπονοουμενο, την μπηχτη. Δεν της εχω δωσει κανενα δικαιωμα, δεν εχω φερθει ασχημα στο αγορι μου για να εχει τετοια συμπεριφορα, κι ομως συνεχιζει να εχει αυτο το υφακι του τυπου οτι της κλεβω τον γιο, οτι τον παω πισω στη ζωη του και οτι ο γιος της θα πρεπει να εχει περισσοτερες κοπελες και να μην μεινει με μενα μονο, γιατι και καλα ειναι extreme να ειμαστε μαζι απο τα 15 μας μεχρι σημερα και οτι μπορει να αποκτησει απωθημενο. Εχω κανει τα παντα για να της δειξω οτι την αγαπω και οτι τη σεβομαι και γενικα προσεχω παντα τα λογια μου, γιατι ξερω οτι κι εγω εχω εντονη προσωπικοτητα, αλλα απ'οτι φαινεται, δεν φτανει. Η πλειοψηφια των φορών που τσακωνομαι με το αγορι μου ειναι εξαιτιας της και αυτο επειδη παντα μου πεταει μπηχτες για το σωμα μου ή ο,τιδηποτε αλλο μεμπτο που μπορει κανεις να βρει και μετα ολο αυτο το εξωτερικευω στο αγορι μου (πραγμα που θεωρω απαραδεκτο) και σκοτωνει τη σχεση μας. Δεν θα ρωτησω τι πρεπει να κανω, δεν ξερω αν υπαρχει πλεον κατι αλλο για να κανω, νομιζω εχω εξαντλησει όλες τις δυνατες λυσεις. Απλά ηθελα να το βγαλω απο μεσα μου. Μιλαμε δεν την παλευω, όποτε είναι να τη συναντησω ή να της μιλησω στο τηλ ή γενικα να ερθω σε επαφη μαζι της, με πιανει ενα βαρος στο στομαχι, λες και παω σε συνεντευξη για δουλεια. Ευχομαι να μην σας τυχει ποτε τετοια "πεθερα". Θα δεινοπαθησετε και σιγουρα δεν θα γλιτωσετε τα ψυχολογικα. Αυτα :)