ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχοντας κλείσει ραντεβού σε ψυχολόγο και μετά από αλλεπάλληλα ξεσπάσματα σε φίλους, γνωστούς, αγνώστους και πρωτίστως στην οικογένειά μου, συνειδητοποίησα ότι δεν χρειάζομαι ψυχολόγο. Για να είμαι πιο ακριβής, ΟΛΟΙ χρειαζόμαστε ψυχολόγο αλλά η περίπτωση μου δεν ήταν τόσο αναγκαία ώστε να στερηθώ κάποια χρήματα τα οποία θα μπορούσα να εκμεταλλευτώ αλλιώς και πάλι με προτεραιότητα την κάθαρση της ψυχής μου. Για αυτό αποφάσισα να τα χαλάσω σε μουσαμάδες, πινέλα, χρώματα και spray. Ίσως τελικά με αυτό τον τρόπο να σώσω καλύτερα την ψυχή μου. Τα προβλήματά μου θα συνεχίσουν να είναι εκεί που είναι αν εγώ δεν συνειδητοποιήσω ή έστω πάρω απόφαση, γιατί από την συνειδητοποίηση έως την παραδοχή μεσολαβεί ένα μεγάλο διάστημα, πως οι σχέσεις μου άλλαξαν, όχι επειδή απαραιτήτως έφταιξα ή έφταιξαν αλλά επειδή άλλαξαν. Από μικρή δεν είχα πολλούς φίλους, δεν ταίριαζα ή δεν ταίριαζαν με μένα. Δεν μπορώ να πω πως στάθηκα πολύ τυχερή από το δημοτικό μέχρι το λύκειο. Δεν ξέρω αν έφταιγε η εποχή ή εγώ απλά έβρισκα πάντοτε καταφύγιο στο ίντερνετ. Μέχρι και η πρώτη μου σοβαρή σχέση (4 γαμημένα χρονάκια) ξεκίνησε από το ιντερνετ. Όταν έφυγα να σπουδάσω στη Θεσσαλονίκη έπαθα το πρώτο σοκ γιατί έπρεπε σαν κοινωνικό ον να κάνω φίλους. Και έκανα. Κανείς δεν μου είπε όμως πως ναι μεν μπορείς ακόμα να έχεις φιλίες και μετά το πανεπιστημίο αλλα ποτέ δεν θα είναι οι ίδιες. Έφυγα ακόμα πιο μακρυά για μεταπτυχιακό και απαίτησα οι σχέσεις μου να παραμείνουν ίδιες. Όχι η συχνή επικοινωνία μας, αλλά η σχέση μας. Δεν έμεινε, τίποτα δεν ήταν το ίδιο και δεν θα γίνει ποτέ ξανά. Θύμωνα και ξενέρωνα με αυτούς γιατί απλά δεν μπορούσα να το αποδεχτώ. Μετά το τελευταίο μου ταξίδι στη Θεσσαλονίκη πηρα την εξης απόφαση: θα σταματήσω να απαιτώ να με προσέχουν. Ίσως αυτή η ανάγκη μου να οφείλεται στο γεγονός πως οι υπέροχοι γονείς μου έδείχναν μεγάλυτερη ανησυχία για τον αθεράπευτα ρομαντικό αδερφό μου. Δεν είχαν καταλάβει όμως πως εγώ, η πιο δυνατή, είχα βρει απλά έναν τρόπο να το κρύβω καλύτερα. Οι γονείς μου μας μεταλαμπάδευσαν τις καλύτερες αξίες και μας έκαναν δύο ηθικά άτομα, προσοχή στον όρο ηθικός, δεν παραπέμπει σε μικροαστικά και θρησκευτικά πιστεύω. Ηθική είναι ο κλάδος της φιλοσοφίας που ασχολείται με το ποιες ανθρώπινες πράξεις είναι αποδεκτές και ποιες λανθασμένες. Ποιος καλείται να ορίσει όμως το αποδεκτό-λανθασμένο. Νομίζω ο καθένας μας προσωπικά και όχι η κοινωνία. Έτσι λοιπόν, για εμένα ηθικός είναι ο κοινωνικά-πολιτικά (όχι κομματικά) ευαισθητοποιημένος, ο φιλαλήθης, ο αλτρουιστής, ο ‘ήρωας’ της σημερινής κοινωνίας όπου επικρατούν όλα τα αντίθετα.Ίσως και εγώ κατά περιόδους να ήμουν ανήθικη. Ίσως όμως να με πείραζε, κάτι που κάποιος άλλος δεν θα σκεφτόταν καν. Με πείραζε που γινόμουν ένα κατακάθι όπως η μάζα και που δεν προσέφερα κάτι στον κόσμο μας. Μπορεί εσένα να μην σε νοιάζει αλλά εγώ θέλω ο κόσμος μας να είναι πιο τίμιος. Νιώθεις ότι στο στομάχι σου κάτι βράζει και έτσι όπως κοχλάζει θα εκραγεί. Δεν είσαι ο μόνος.Τελικά η λύση σε όλα, είναι να κάνεις αυτό που αγαπάς και αν δεν ξέρεις τι είναι αυτό που αγαπάς ψάξτο καλά μέσα σου εκεί ήταν πάντα απλά δεν το είχες προσέξει ή το είχες παραγκωνίσει, να έχεις μια υγιή σχέση, τίμιους ανθρώπους για φίλους και πιο ξεκάθαρες κουβέντες. Πες το και ας πονέσει.