28.6.2014 | 19:54
Σε ευχαριστώ εαυτέ μου...
Έπασχα από κρίσεις πανικού και τον Ιανουάριο ήμουν σε τέτοιο σημείο που μπορούσα ανα πάσα στιγμή να βάλω τέλος στην ζωή μου. Κάθε μέρα μόνο αυτό σκεφτόμουν. Δεν άντεχα άλλο, το άγχος με κατέστρεφε, δεν μπορούσα πια να πάω για μάθημα στην σχολή μου, με δυσκολία έβγαινα από το σπίτι. Μια μέρα δεν άντεξα, οι σκεψεις μου ήταν τρελές, κάθε αντικείμενο μέσα στο σπίτι μπορούσε να οδηγήσει στο τέλος μου. Δεν ήθελα να συνεχίσω άλλο να ζω έτσι, χρειαζόμουν βοήθεια, ΑΜΕΣΑ. Ξεκίνησα λοιπόν από τότε θεραπεία με ψυχολόγο. Με έβλεπε κάθε εβδομάδα. Τα πράγματα άρχισαν να μπαίνουν στην θέση τους, το άγχος μου, οι σκέψεις μου, ξεκίνησα πάλι τα μαθήματα μου και να βγαίνω έξω με τους φίλους μου. Συνέχιζα βδομάδα με την βδομάδα να τα πάω όλο και πιο καλά. Μετά από καιρό μπορούσα να δω καθαρά τι είναι αυτό που μου το προκαλεί όλο αυτο το άγχος και την πίεση. Τι ήταν; Δεν έβαζα όρια στους ανθρώπους, ΟΛΟΙ με κάνανε ότι ήθελαν. Κώστα θα κάνεις αυτό- οκ. Κώστα έλα να με βοηθήσεις με αυτό - οκ. Παιδι μου ΠΡΕΠΕΙ να τελειώσεις ΤΩΡΑ να την σχολή για να σε ΠΑΜΕ μετα για μεταπτυχιακό και μετα ΝΑ ΠΑΣ στρατό... Άφηνα τους άλλους να με κάνουν ότι θέλουν, και η φυσική αντίδραση του μυαλού μου ήταν: δεν έχω δική μου ζωή + πίεση = καλύτερα να πεθάνω.Τώρα, μετά από 5 μήνες περίπου, είμαι εδώ (πάνω από όλα), έχω ΔΙΚΑ ΜΟΥ όνειρα, έχω βάλει τα όρια μου σε όλους, και ετοιμάζομαι να περάσω το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής μου!!! Σε ευχαριστώ εαυτέ μου, που με βοήθησες να πάρω την απόφαση να παω σε ψυχολόγο. Υπόσχομαι πως θα σε προσέχω από εδώ και πέρα! Αυτές τις διακοπές στις αφιερώνω, τις αξίζεις!