ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν αντέχω άλλο. Πρέπει να σταματήσω να προσποιούμαι ότι δε με πειράζει τίποτα, ότι δεν παρεξηγούμαι κι ότι μπορώ να αντιμετωπίσω κάθε κατάσταση. Η αληθεια είναι ότι μέχρι πρότινος πίστευα ότι όντως έτσι είναι, ότι είμαι ψύχραιμη, ακομπλεξάριστη και cool, μέχρι που γύρισα σπίτι σήμερα και χωρίς καμία απολύτως αφορμή άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Τρόμαξα με τον εαυτό μου, δεν μπορούσα να σταματήσω, έκανα σαν ένα τρομαγμένο παιδάκι.Μετά κατάλαβα, κατάλαβα ότι οι φαινομενικά τέλειοι φίλοι μου μπορεί να με αγαπάνε και να με νοιάζονται κατά βάθος, να μου λένε ότι με εκτιμούν κι ότι με θεωρούν το πιο chill άτομο που ξέρουν, αλλά στην ουσία δεν αντιλαμβάνονται την αξία μου. Δε μου δείχνουν κανένα συναίσθημα, κανένα ουσιαστικό δείγμα φιλίας και αγάπης. Γιατί φοβούνται τόσο οι άνθρωποι να αισθανθούν έστω και σε φιλικές σχέσεις. Νομίζω βάζω και τον εαυτό μου μέσα.Τώρα αντιλήφθηκα την πραγματική κατάσταση. Συνεχώς μου κάνουν παρατηρήσεις, με πειράζουν μέχρι να νιώθω άβολα και με κρίνουν για το κάθε τι.Άργησα αλλά το κατάλαβα, ήμουν τόσο καλή με όλους, τόσο ανοιχτή, καταδεκτική και χαλαρή που τελικά κατέληξα να με θεωρούν δεδομένη.Θέλω απλά να σταματήσω να βγαίνω από το σπίτι ή να απαντάω σε τηλέφωνα μέχρι να ανησυχήσουν τόσο πολύ, που να αναρωτιούνται για το τι έχω, μέχρι να αρχίσουν να έρχονται να με ζητάνε στο σπίτι, μέχρι να νιώσω ότι έστω κάποιος απ αυτούς νοιάζεται πραγματικά για μένα.Επιπόλαιο το ξέρω, αλλά αυτό θέλω τώρα.