9.7.2014 | 14:06
Πως γίνεται...
...να μην έχεις δει την αλήθεια μου,που ξεχειλίζει από κάθε πόρο του κορμιιού μου;;;Το απόγευμα αυτό,σου το χάρισα μέσα από τα μύχια της ψυχής μου.Το απόγευμα αυτό,είναι το μεγαλείο της αγάπης μου για σένα.Όσο σημαντικό όμως κι αν σου είναι,ισοφαρίζει την τιμωρία που μου επιβάλεις τόσο καιρό,χωρίς να καταλαβαίνω ακριβώς το γιατί;;;Αν δεν είχες τιμωριτική διάθεση απέναντί μου,θα μου ζήταγες εξηγήσεις για την αδικία που λες ότι διέπραξα εις βάρος σου.Ποτέ δεν είχα πρόθεση να σε πληγώσω κι ας μην με πιστεύεις...Ό,τι ειπώθηκε εκείνο το βράδυ,ήταν έκρηξη μιας ψυχής,που για καιρό ζούσε με το μαρτύριο της απομάκρυνσής σου...Σου ζητούσα άλλωστε συγνώμη,σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής...Σου ζητάω λοιπόν συγνώμη κι από εδώ μέσα σήμερα κι ας με πονάει,που ποτέ δεν θυμάσαι πόσες φορές ενώ με αδικούσες κατάφωρα,εγώ απλά το προσπερνούσα...Χωρίς να σε...τιμωρώ,χωρίς να απαιτώ τη συγνώμη σου και χωρίς να δίνω μεγαλύτερη βαρύτητα,απ'αυτή που έχει ένας καυγάς...Αν θες να ξαναδείς την αλήθεια στα μάτια μου,δεν έχεις παρά να νε συναντήσεις...