ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...γιατί τα τελευταία χρόνια έτσι έχεις μάθει… ο πόνος δεν περιορίζεται σε ένα «χτύπημα», αλλά σε δυο, σε τρία… και εσύ αυτό το «χτύπημα» όταν δεν είναι τόσο δυνατό για να σε τσακίσει, για να σε ρίξει κάτω, για να σε κάνει να παραιτηθείς το βλέπεις σαν χάδι… σαν από εκείνο τον πόνο που νιώθεις όταν πατάς πάνω σε μια μυτερή πέτρα στην παραλία… που σε πονάει… αλλά δεν είναι ικανός να σταματήσει τη λαχτάρα σου να βουτήξεις… απλά σου κόβει για λίγο το ρυθμό σου… και μετά; Τι έρχεται μετά; Έχεις ήδη ξεχάσει τον πόνο και το χαμόγελο είναι και πάλι στον πρόσωπο σου… Μόνο το βράδυ, λίγο πριν ξαποστάσεις, βλέπεις το απομεινάρι… μια μικρή «ενοχλητική» πληγή ψηλαφίζεις… που θέλει λίγη φροντίδα για να επουλωθεί… να! Κι ένα μικρό σημάδι για να σου θυμίζει «εκείνο το καλοκαίρι» στο νησί. Όχι δυσάρεστα… άλλωστε φευγαλέα θυμάσαι τον πόνο… Αλλά πόσες φορές πήγες σε ακρογιάλια που είχαν παραπάνω από ένα μυτερό βότσαλο;; Που μόλις πατούσες πάνω στο ένα, γοργά έκανες βήμα για να πατήσεις στο επόμενο, και να σου και το επόμενο, πιο μυτερό. Και μετά το επόμενο.. και το επόμενο… Και εσύ εκεί, να συνεχίζεις να επιμένεις να μπεις στο νερό. Να αναζητάς γεμάτος ελπίδα, ψιλή αμμουδιά και καμιά πλακουτσωτή πέτρα να ξαποστάσεις. Αλλά αυτή η ακρογιαλιά δεν έχει τέτοιες πέτρες, ούτε τέτοια άμμο… κι εσύ; Μόλις τραυμάτισες όχι μόνο τα πόδια σου, αλλά και την ψυχή σου.. γιατί αυτή η λαχτάρα σου να μπεις στο νερό, να ξεκουραστείς, να ησυχάσεις… μόλις βρήκε εμπόδιο. Όχι ένα, αλλά πολλά… και απανωτά…