ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και έχουν περάσει καμιά δεκαριά χρόνια απο τότε.. Θυμάμαι τις πρώτες μου σχέσεις σαν ένα μακρινό ομιχλώδες όνειρο..Εκείνη την εποχή είχα περάσει πολλά… Είχαμε χάσει τη μητέρα μου μια βδομάδα πριν τα γεννέθλια μου. Απο τον γνωστό και μη εξαιρετέο λόγο…Καρκίνοςκαλπάζουσας μορφής. Ήταν μια πολύ δύσκολη εποχή για όλους μας…Εκείνη λοιπόν την περίοδο, ήταν η πρώτη φορά που ερωτεύτηκα… Ερωτεύτηκα πολύ. Και δυνατά. Ίσως να'ταν η ανάγκη να "κρεμαστώ" απο κάπου (σκέφτομαι πολλές φορές)…. Ήταν ένα παιδί στην ηλικία μου….Το θέμα είναι οτι μέχρι τότε δεν είχα βρεθεί ποτέ μέσα σε σχέση. Και πόσο μάλλον με διάρκεια...Θυμάμαι με πόση αγωνία τον περίμενα κάθε φορά να έρθει στο ραντεβού μας… Το πόσο δυνατά αισθανόμουν για εκείνον. Χρειάστηκε να περάσουν εννια χρόνια για να ξαναερωτευτώ με την ίδια ένταση και το ίδιο πάθος… Θυμάμαι το πόσο δυνατά με ήθελε κ αυτός. Τον πόθο στα μάτια του. Κι όλα αυτά ήταν όμορφα.Έκανα όμως ένα λάθος…. Ήμουν τόσο ντροπαλή. Τόσο σφιγμένη.Είχα τόσο βαθιά ριζωμένο τον φόβο της απόρριψης μέσα μου που δεν τολμούσα να του πω πόσο μου άρεσε. Πόσο ερωτευμένη ήμουν. Και εκείνος το ζητούσε τόσο να το ακούσει απο εμένα. Μου έδειχνε με όλο του το είναι το πόσο ερωτευμένος ήταν μαζί μουκαι εγώ τίποτα… Δεν άντεχα να βγάλω τη μάσκα. Δεν είχα το κουράγιο… Προσπάθησα πάρα πολύ για να καταφέρω να μιλάω για μένα, να μην ντρέπομαι για τα συναισθήματα μου, για το ποια είμαι και να μάθω να με αγαπώ όπως είμαι...Ήξερα βέβαια οτι περνούσα περίοδο πένθους. Κι όλο αυτό ήταν πολύ δύσκολο για μένα.Και αυτός το ήξερε. Αλλα δεν το καταλάβαινε.Δεν άντεχα να δείχνω τον εαυτό μου πουθενά. Στις παρέες ήμουν πάντα εκεί αλλα ήμουν απούσα. Παρ' όλα αυτά οι κοινοί μας φίλοι μου έλεγαν πως ο φίλος τους είχε αλλάξει. Πως είχε ηρεμήσει. Πως χαμογελούσε. Όμως τώρα ξέρω οτι υπέφερε. Ήταν μικρός.Δεν ήταν σε θέση να με καταλάβει. Χωρίζαμε και τα ξαναβρίσκαμε συνέχεια κ αυτό κράτησε τρία χρόνια περίπου, με μεγάλες περιόδους που δεν ήμασταν μαζί και άλλες που το ξαναπροσπαθούσαμε. Είχαμε όμως πληγώσει πλέον τόσο πολύ ο ένας τον άλλον που δεν πήγαινε πουθενά η ιστορία…και αναρωτιέμαι το γιατί το συνεχίζαμε… Κι ύστερα χωρίσαμε οριστικά και ο καθένας πήρε το δρόμο του . Θυμάμαι πόσο θυμωμένη ήμουν. Σχεδόν τον μισούσα. Κι εκείνος γενικά δεν πήγαινε πίσω. Κάναμε λάθη που δεν μπορούσαμε να διαχειριστούμε με τίποτα… Εγώ εξαφάνισα κάθε στοιχείο που μου τον θύμιζε. Έσβησα τηλέφωνα και email… Εκείνος δεν ξέρω…. Για τα επόμενα χρόνια σταμάτησα να σκέφτομαι αυτή την ιστορία. Την είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου αλλα στο τέλος ξεθώριασε. Μέχριπου ξαναερωτεύτηκα με την ίδια ένταση και είχαν περάσει πια αρκετά χρονια ωστε να μη φοβάμαι πια να εκδηλωθώ στον ανθρωπο μου κ να του μιλήσω για αυτά που αισθάνομαι πραγματικά για' κείνον… Μένουμε μαζί και είμαστε πολύ ευτυχισμένοι. Όλα καλά ως εδώ…Είναι όμως κάτι που σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό και με τρώει. Περασμένα ξεχασμένα θα μου πείτε και με το δίκιο σας… Όμως εγώ αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη. Συγγνώμη για τον τότε άτολμο εαυτό μου. Συγγνώμη που σε πλήγωσα. Που δεν σου μίλησα για μένα όταν μου το ζήτησες. Που χρειάστηκε να υποφέρουμε και δύο τόσο πολύ. Ξέρω οτι δεν εφταιγα σε πολλά. Ούτε κ εσύ έφταιγες.Ήμασταν πολύ μικροί. Ήμουν πολύ μικρή για να σηκώσω ένα τέτοιο βάρος. Ήσουν πολύ μικρός για να ξέρεις πως θα' πρεπε να το αντιμετωπίσεις. Συγγνώμη που σ' έκανα να αισθανθείς απόρριψη. Δεν το' θελα. Δεν ήμουν σε θέση να το καταλάβω. Και τέλος, συγγνώμη για τα σκληρά λόγια που σου είπα και για όλα όσα έκανα τα οποία σε πλήγωσαν. Εύχομαι να' σαι καλά όπου και να βρίσκεσαι και να' χεις βρει αυτό που πραγματικά θες. Δεν ξέρω τι άλλο να πω… Το να είσαι τόσο πολύ ερωτευμένος με κάποιον που αισθάνεται το ίδιο για 'σένα, είναι ένα δώρο… Ας μάθουμε να εκτιμάμε τα δώρα που έρχονται στο δρόμο μας όσο κακοτράχαλος κ αν είναι αυτός. Είναι κρίμα να πετάμε τα δώρα της ζωής… Ειδικά όταν δεν καταλαβαίνουμε τι χάνουμε και το συνειδητοποιούμε αργότερα…