21.7.2014 | 17:54
Φάτα Μοργκάνα
Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινόστάλα τη στάλα συναγμένο απ’ το κορμί σουσε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί,οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρίχτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι.Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά,Μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει.Πούθ’ έρχεσαι; Απ’ τη Βαβυλώνα.Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.Νίκος Καββαδίας!!!