ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε αγαπάω πολύ και το ξέρεις. Κάθε φορά που σε βλέπω χαίρομαι πάρα πολύ. Κάθε φορά που έρχομαι Αθήνα σου λέω να βρεθούμε, να τα πούμε μια που κάθε φορά που βρισκόμαστε έχει περάσει πολλής καιρός απο την προηγούμενη που βρεθήκαμε… Και όλα ωραία ως εδώ… Όμως θα' θελα πολύ να σου πω κάτι. Είμαι πολύ θυμωμέμη μαζί σου. Λες οτι μ' αγαπάς πολύ και με βλέπεις σαν αδερφή σου… Αλλα πάντα εγώ κάνω κίνηση να βρεθούμε. Ποτέ εσύ. Επίσης δεν απαντάς και στα μηνύματα, στις κλήσεις μου κλπ. Και τώρα, λύσε μου σε παρακαλώ μια απορία: αυτή η αντιμετώπιση σου φαίνεται συμπεριφορά αδελφικής φίλης; Η "καθώς πρέπει" απόσταση που κρατάς σου φαίνεται αντιμετώπηση αδελφικής φίλης; Ή μήπως σου φαίνεται σωστό να παλεύω να ανακαλύψω το που στο καλό βρίσκεσαι κάθε φορά που έρχομαι- ιδίως τώρα τελευταία- με το να σε παίρνω τηλ και να μην το'χεις σηκώσει ουτε μια φορά…; Και μετά μου απαντάς (10 μέρες μετά) στο fb οτι είχες πάει στον Κάλαμο και δεν είχες μονάδες… Έλεος… Με δικούς σου ανθρώπους ήσουν. Μπορούσες να στείλεις ένα μηνυμα απο κάποιον άλλον… Κάτι… Η "αδελφική" μου φίλη μου έστελε μήνυμα στο fb, μετά απο 10 μέρες, στο οποιο ούτε που με ρωτά τι κάνω για να μου πει οτι δεν είχε μονάδες ενώ ήταν με τον γκόμενο και δεν απάντησε ούτε σε μία απο τις κλήσεις μου ή στα μνματα που έστειλα μες την τρελή χαρά για να της πω οτι είμαι εδώ…. Και εγώ περίμενα σα μαλάκας. Με το ζόρι σε είδαμε σχεδόν γλυκιά μου και ήξερες να απαντάς μια χαρά σε κλήσεις άλλων και του γκόμενου επίσης…. Γι' αυτό δεν πρόκειται να σε ξαναενοχλήσω γιατί αισθάνομαι σαν ηλίθια κ επείδή βαρέθηκα πάντα να κάνω εγώ την κίνηση να βρεθούμε, κάθε φορά που έρχομαι, ενώ σου έχω στείλει μήνυμα πριν...Κι εγώ τον υπεραγαπώ τον φίλο μου και δεν τον αλλάζω με τίποτα αλλα δεν γράφω εκει που ξέρω τους ανθρώπους που μ' αγαπούν. Δεν τους θεωρώ δεδομένους. Και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο σε αφήνω στην ησυχία σου. Να' σαι καλά..