29.7.2014 | 02:20
Δυο αεροπλάνα μακριά...
Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μας κάνει να πιστεύουμε σε λόγια... Ψάχνω μέσα μου, να βρω την αδυναμία και να τη χτίσω για να φυλαχτώ! Είναι εκείνα τα βλέμματα που χαράζονται στα μάτια σου. Είναι και εκείνα τα χαμόγελα, στα οποία εθίζεσαι, γαμώτο! Είναι οι νύχτες με το κρύο και τις αγκαλιές και τα αμήχανα πειράγματα, που δεν τις αντικατέστησε κανένα καλοκαιρινό ξεφάντωμα! Είναι που μένεις καρφωμένος εδώ. Ευτυχώς, άλλαξες λίστες με μουσική, μα πάντα- πάντα θα υπάρχουν τα τραγούδια στις σκέψεις σου. Ξέρεις, ένα τραγούδι με κάνει να γράφω απόψε, ένα τραγούδι που ούτε καν ακούω... Και είναι η αλήθεια, πολλά πράγματα δεν ακούω πια. Κάποιες φορές μου λείπουν, άλλες πάλι όχι. Δεν παραπονιέμαι, πάντα οι αναμνήσεις είναι πολύτιμες και ενίοτε αρκετές! Όμως ξέρεις τι μου έλειψε; Η μαγεία! Δεν θέλω να ζω έτσι, δεν θέλω να ζω εδώ. Κρατάω το μυαλό μου απασχολημένο, λοιπόν και ετοιμάζομαι να φύγω, σχεδιάζω το ταξίδι μας, χωρίς εσένα. Και αν με ψάξεις, θα με βρεις στη γέφυρα, τη γνωστή! Θυμάσαι...;