ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κουράστηκα να τσακώνομαι με τον κολλητό μου. Δεν ξέρω από που ακριβώς να αρχίσω και δεν θέλω να πω πολλά γιατί δεν θα έχει τελειωμό... Έχω μια σύγχυση στο κεφάλι μου με όσα γίνονται. Έχουμε μια πολύ δυνατή σχέση και δέσαμε από την πρώτη στιγμή! Μπορεί να ακούγεται απίστευτο και χαζορομαντικό αλλά όλα σχεδόν στη σχέση μας λειτουργούν καρμικά...Την ίδια ώρα σκεφτόμασταν και λέγαμε τα ίδια, την ίδια στιγμή παίρναμε τηλέφωνο ή στέλναμε μήνυμα...πχ προχτές τη μέρα που τσακωθήκαμε πολύ άγρια, χωρίς να τον έχω δει πήγα και στάθηκα *τυχαία* 5 μετρά ακριβώς, ευθεία από το σημείο που στεκόταν εκείνος, πίσω από μια κολόνα. Μπορεί να ακούγεται γελοίο αλλά πιστεύω στη μοίρα, κάρμα, πεπρωμένο όπως θες πες το. Ξέρω ότι είναι γραφτό να είμαστε μαζί (σαν φίλοι) κ δεν μπορώ να βάλω τέλος τώρα που πρέπει για να είμαι καλά. Το Σάββατο τσακωθήκαμε άσχημα. Το θέμα είναι ότι τη μια μου είπε ότι είμαστε καλύτερα από ποτέ κ την άλλη ότι τελείωσε (τον τελευταίο καιρό τσακωνόμασταν συχνά). Έχει έναν τρόπο να με κάνει να νιώθω ότι έχω άδικο, μολονότι βλέπω πως κάνει λάθη. Κι όταν του το λέω επιδεικτικά ρίχνει την ευθύνη πάνω του "πάλι εγώ φταίω, εσύ δεν έκανες τίποτα". Του δίνω δίκιο, τον υπερσπίζομαι όταν η κολλητή μου μου λέει πως με πληγώνει. Και μου γ*μα την ψυχή κάθε φορά αλλά εξακολουθώ να πιστεύω πως φταίω εγώ. Δεν κάθεται να συζητήσουμε τι τον ενοχλεί, μόνο νευριάζει κ αποφασίζει να μην μιλάμε κλπ. Τα δέχομαι γιατί τον λατρεύω και γιατί ξέρω πως νιώθει έντονα για μένα. Αλλά έχουμε καταλήξει να κάνουμε σα ζευγάρι, είναι εντελώς ψυχωτικό. Και το ζήτημα είναι ότι έτσι μας βγαίνει και στους δυο. Πληγωνόμαστε συνέχεια μα αυτή τη φορά αισθάνομαι πως είναι οριστικό. Δεν θα ξαναέχουμε τη σχέση που είχαμε. Αυτό που με στενοχωρεί είναι ότι κάνω κακό στη σχέση μου με ένα τρομερό παιδί κ είναι ακόμα αρχή για να με βλέπει τόσο χώμα. Η κολλητή μου κ το αγόρι μου μου λένε ότι αυτό που γίνεται είναι άρρωστο (έχουν κουραστεί και οι ίδιοι με τον κολλητό μου κ δεν τους αδικώ)...Ίσως να μην το βλέπω, ίσως να συνεχίσω να κατηγορώ εμένα..απλά ξέρω πως αν δεν τον κυνηγήσω εγώ, εάν δεν παλέψω εγώ, δεν θα κάνει καμία κίνηση, παρά το ότι με αγαπά. Κ μου ακούγεται τρελό αυτό αλλά έτσι είναι. Είμαι απελπισμένη. Τέλος της εβδομάδας φεύγω για το χωριό κ άμα δεν τον έχω δει και δεν έχουμε ξεκαθαρίσει τα πράγματα δεν ξέρω τι να κάνω... Ο μόνος τρόπος για να πάψει όλο αυτό (γιατί ακόμα κ αν το λύσουμε και πούμε ότι είμαστε καλά, πάλι κάτι θα γίνει και θα πληγωθούμε) είναι να τα διαγράψω όλα. Αλλά τρομάζω στην σκέψη... δεν μπορώ να το κάνω...δεν ξέρω τι να σκεφτώ πια...