ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θυμασαι ενα βραδυ που σε ρωτησα ποιο ηταν το χαρουμενο σου μερος? Σου περιεγραψα το δικο μου αλλα ποτε δε σου πα ολη την αληθεια. Δεν ηταν απλα αυτο το μπαλκονι στο νησι που με ηρεμουσε. Αρκουσε μονο η σκεψη σου διπλα μου. Φανταστηκα, λοιπον, πως απλα καθομασταν εκει χωρις να μιλαμε, ξερεις, αυτη η σιωπη μεταξυ μας που ειναι τοσο οικεια, φανταστηκα πως απλως με κραταγες στην αγκαλια σου διοτι μονο αυτο θελω για να ειμαι ευτυχισμενη. Νομιζω ηρθε η στιγμη να παραδεχτω και σε σενα κατι που αργησα να παραδεχτω και στον ιδιο μου τον εαυτο, ακομα και τωρα δε θελω να το πιστεψω, νομιζω πως ολα αυτα που εγιναν τον τελευταιο καιρο ειναι ψεμα και πως απλα θα ξυπνησω ενα πρωι και δε θα χει συμβει τιποτα, και δε θα χα κανει τοσα λαθη αλλα δυστυχως δε μπορ να αλλαξω τον χρονο. Η αληθεια, λοιπον, ειναι πως οταν σε ειδα με αυτη τη κοπελα το σαββατο ενιωσα απαισια, ειδα ποσο πολυ σου αρεσε και το μονο που ηθελα να κανω ηταν να φυγω μακρια σας. Δεν αντεχα να σας βλεπω μαζι, ισως να μου θυμιζε εμας καποτε ή ισως να καταλαβα πως με εχεις πια αντικαταστησει. Ειναι πολυ αργα και λαθος μου που στο λεω τωρα αλλα απαυτο καταλαβα πως νιωθω πολλα περισσοτερα για σενα αποτι νομιζα. Δε μου ειναι ευκολο να στα λεω ολα αυτα... Ξερω πως δε θες να με βλεπεις και δε στα λεω διοτι περιμενω να κανεις κατι, απλα δε μπορουσα να το κραταω αλλο μεσα μου.