ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Την καταλαβαίνω την αγάπη των γονιών για τα παιδιά. Και την ανησυχία τους για το αν θα ευτυχίσουν. Πως είναι δυνατόν όμως να προσπαθούν να επιλέξουν ποιόν θα έχεις δίπλα σου; Είμαι 23 χονών. Έχω σχέση με ένα πολύ καλό παιδί περίπου δύο χρόνια τώρα. Αυτός είναι 29. Τον έχουν γνωρίσει και τον συμπάθησαν από την αρχή, λόγω της μόρφωσης, της ευγένειας του χαρακτήρα του και της ψυχής του, λόγω του τρόπου που μου φέρεται... Δυστυχώς ζούμε απο απόσταση και εγώ ζω με τους γονείς μου, οπότε κάθε φορά που έρχεται αυτός να με δει μένουμε όλοι μαζί. Γενικώς οι γονείς μου ήταν πάντα πολύ επικριτικοί με τους φίλους μου, προηγούμενες σχέσεις μου και πάει λέγοντας. Ουσιαστικά αυτός είναι ο λόγος που φίλους έκανα μόνο στην πόλη που σπούδαζα, ενώ εδώ έχω μόνο μία φίλη την οποία την κρατησα μονο και μονο επειδή τότε τους πηγαινα κόντρα και τσακωνόμουν.Τελευταία συνειδητοποίησαν πως η σχέση μου αρχίζει και σοβαρεύει γιατί το αγόρι μου ψάχνει τρόπο να έρθει να ζήσει στην πόλη μου και γενικώς έχουμε έρθει ακόμα πιο κοντα σαν άνθρωποι. Έτσι αφου έφυγε για την πόλη του μετά από μια επισκεψή του για να με δει θελησαν να μου πουν "τη γνώμη" τους για αυτή τη σχέση γιατί ένιωσαν πως σοβαρεύει. Κατα τη γνώμη τους λοιπόν δεν ταιριάζουμε εμφανισιακά, δεν έχει πυγμή, είναι "μαλακός" ως ανθρωπος και δε θα μπορώ να τον έχω στήριγμα, και δεν έχει δουλειά παρόλο που αποφοίτησε απο το ΑΠΘ και έχει στα χέρια του ένα μεταπτυχιακό. Μου αξίζει κάτι καλύτερο κατά τη γνώμη τους. Εγώ προσωπικά που γενικώς είχα μια πολύ δύσκολη ζωή, για διάφορους λόγους, θεωρώ τις στιγμές που έχω ζήσει με αυτόν τον άνθρωπο τις πιο ευτυχισμένες της ζωής μου. Έκανα και κάνω όνειρα και ακόμα κ αν διαννοηθώ να κάνω πως τον ξεχνάω χάνω ένα κομμάτι του εαυτού μου.Έχω βρεθεί να είμαι στη μέση, χαμένη, να μην ξέρω πως να νιώσω. Κουράστηκα τόσο πολύ... Είναι δυνατόν κάποιος να σε βάλει έστω και έμμεσα στο δίλλημμα ή μην μου πηγαίνεις κόντρα για να είσαι ήρεμος και ας είσαι δυστυχισμένος, ή κάνε αυτό που θές αλλά θα νιώθεις πάντα πως διαφωνώ?