ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν το είχα ξαναζήσει,εχω 9 μήνες που εχω χωρίσει, μπορώ να πώ οτι εγινε εν βρασμώ,είχαν μαζευτεί διάφορα που τα έλεγα στον συντροφο μου,αλλα κάποια στιγμή εγινε το μπάμ μετα απο ενα περιστατικό που έγινε,σε γενικές γραμμές είμασταν ενα ζευγάρι που περνούσαμε πολύ καλά,εκδρομές,έξοδοι,βόλτες,μου έκανε εκλπλήξεις,αυτός είχε πολύ μεγαλο κύκλο όπου συνεχεια μας καλούσαν μια γεμάτη ζωή,καθόλου βαρετή και μεταξυ μας είχαμε αγάπη μπορω να πω,λογικό μετα απο 3 χρόνια σχέσης,αλλα σέξ μέτριο.Ασχετα οτί μετά λόγω του χαραχτήρα του και κάποιων δικαιωμάτων που μου έδινε,είχα φτάσει στο σημείο να τον ζηλεύω πολύ και να φαντάζομαι οτι ανα πάσα ωρα κ στιγμή θα μου την κάνει,οπότε καταλαβαίνεται οτι είχα φτασει να γίνω υστερική,εν μέρει δικαιολογημένα,αλλά θα έπρεπε να το είχα μαζέψει και να μην μασάω σε κάποια πραγματα που έκανε.Το θεμα είναι οτι αντι να μου εχει περάσει,εχω γίνει εμμονική μαζί του,μου λείπει,τον σκέφτομαι τον βλέπω στον ύπνο μου,και καμιά φορα πειθω τον εαυτό μου οτι δεν έπρεπε να φερθώ έτσι,ήμουν υπερβολική ομολογώ καποιες φορές,τα βαζω με τον εαυτο μου που τον έχασα,αλλα δεν μπορω να έχω πίσω την ζωή που είχα,δεν είμαι ευχαριστημενη με κανέναν που εχω γνωρίσει ως τωρα ,βαριέμαι και όλα μου φταίνε.Και λέω μεχρι που θα φτάσει αυτό,θα τον ξεχάσω καποια στιγμή θα το παρω απόφαση,και επίσης ήταν σωστη η απόφαση να τον χωρίσω,αν και ηταν απο κοινού κατα καποιο τρόπο η απόφαση,εκεί μας οδήγησαν όλη αυτη η κατασταση,ολα αυτα γυρνάνε στο μυαλό μου συνεχώς,νομίζω οτι θα τρελαθώ,δεν ξερω τι να κάνω.Πατυ35