ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απο τα 6 μου χρονια ειμαι διαβητικη(τωρα ειμαι 19 ετων).Ο τροπος με τον οποιο το συνδρομο αυτο εισεβαλλε στην ζωη μου ηταν ψιλοπεριεργος διοτι ειχα παει απλως στο νοσοκομειο να κανω εξετασεις λογω του αυξημενου μου αγχους(ναι τοσο μικρο παιδι με ειχε κυριευσει το στρες).Τελικα μου διαγνωσαν διαβητη τυπου 1.Οι γονεις μου,τους οποιους λατρευω, με εκαναν να ΜΗΝ ντρεπομαι για αυτο που ειμαι,το αποδεχτηκα επιτοπου χωρις αναστολες και ημουν ιδιαιτερα συνεργασιμη.Ειναι τοσο σημαντικο να εχεις διπλα σου ατομα που χωρις να σε αναγκαζουν να αποδεχτεις κατι που σε στιγματιζει και θα σε στιγματιζει μια ζωη(κακα τα ψεματα),σου επιτρεπουν να παρεις τον χρονο σου,να μιλας ανοιχτα για το θεμα υγειας σου(αυτο το υποστηριζω με βεβαιοτητα διοτι αν γνωρισω καποιο νεο ατομο,ειναι ζητημα ωρων να του εξηγησω σχετικα με το ζαχαρο τι παιζει,πως νιωθω καθημερινα,πως το αντιμετωπιζω και τι αντικτυπο εχει στην ζωη μου).ΑΠΟΒΑΛΛΕΤΕ ΤΑ ΤΑΜΠΟΥ σχετικα με ζητηματα ΥΓΕΙΑΣ.Δεν γουσταρω καθολου τους ανθρωπους που κρυβουν τετοιου ειδους προβληματα,γιατι πχ αν χρειαζονται αμεσα βοηθεια και ειναι στον δρομο αβοηθητοι ή ακομα και με την παρεα τς καπου(η οποια παρεα δεν γνωριζει),μπορει να πεθανουν γιατι οι αλλοι δεν θα ξερουν πως να το χειριστουν,ετσι απλα,λογω της εσφαλμενης τακτικης των "ασθενων". Και οχι δεν ειμαι δηθεν ακομπλεξαριστη.Εχω τις ανασφαλειες μου(οπως καθε ανθρωπος) αλλα με τον διαβητη ειμαι αλλιως.Παντως ο διαβητης με εχει παει λιγο πισω σε ορισμενα θεματα,οπως το να φοβαμαι μην αισθανθει καποιο αγορι περιεργα λογω μια υπογλυκαιμιας μου(με αλλα λογια δισταζα να γνωριζω αγορια κ γενικα ατομα).Φυσικα και θα προτιμουσα να ζω χωρις το θεμα μου αλλα στην μαχη αυτη πρεπει και θελω να ειμαι συμμαχος με το ζαχαρακι μου γιατι διαφορετικα η υγεια μου κινδυνευει.Φοβαμαι για την εξελιξη της ζωης μου και για τα προβληματα που ενδεχομενως θα προκυψουν..Ναι,υπαρχουν και οι δυσκολες μερες,ωρες που κοβονται τα φτερα μου,που δεν μπορω να λειτουργησω,που ειμαι υπερευαισθητη,που τα νουμερα μου ειναι εκτος ελεγχου και εγω δεν μπορω να με βοηθησω αλλα ΟΧΙ δεν το βαζω κατω.Και ΔΕΝ θα το βαλω.Οι περισσοτεροι ανθρωποι με αντιμετωπιζουν με σεβασμο αλλα φροντιζω απο παιδακι να καταβαλλω προσπαθεια συνεχως για να μην μπορει κανενας να με υποτιμαει,εστω και λιγο,γιατι για καποιους εχω ενα ετοιμο ψεγαδι.Οσο και αν καποιο μερος της κοινωνιας του σημερα προσπαθει να μου(σας) πλασαρει κομπλεξ ως προς τον διαβητη και γενικοτερα προς θεματα υγειας(για μια σειρα παραγοντων οπως η αμαθεια ή ακομα χειροτερα η ημιμαθεια και πολλων αλλων),οσο και αν προωθουν το μοντελο της τελειομανιας και μιας νεοφερτης επιφανειακης κουλτουρας που ισοπεδωνει συναισθηματα και ωθει στην απαθεια οφειλουμε να ΜΗΝ τα παραταμε,να ΜΗΝ τους ακουμε,να αποδεικνυουμε την αξια μας με καθε τροπο.Ζω μια φυσιολογικη ζωη,με παραπανω ευθυνες και σε καποια θεματα συμβιβαζομαι αναγκαστικα.Εν κατακλειδι αυτο που θελω να πω ειναι πως αρρωστα θεωρω τα ατομα που με κακια προσπαθουν να σου δημιουργουν ανασφαλειες και φοβους για δικη τους ικανοποιηση,αλλα ΟΧΙ εγω δεν ειμαι αρρωστη :)