ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

σχεδόν μαζοχιστικά τον καταθλιπτικό μου εαυτό, σε φάση να κάθομαι μόνoς μου να καπνίζω με μουσική και να αποτυπώνω στο χαρτί τις σκέψεις μου. Μέχρι που έπαθα κατάθλιψη και είδα ότι τα παιχνίδια του μυαλού είναι επικίνδυνα και οι ισορροπίες πολύ εύθραυστες. Μέσα σε αυτά τα χρόνια κλείστηκα στον εαυτό μου και μου είναι πλέον πολύ δύσκολο να γνωρίσω καινούρια άτομα. Ποτέ δεν ήμουν κοινωνικός, όταν γνωρίζω ένα καινούριο άτομο και αρχίζω να νιώθω οικειότητα δεν έχω πια διάθεση να γνωρίσω την υπολοιπη παρέα, μ' αρέσει να συναναστρέφομαι λίγα άτομα, θα έλεγα ότι είμαι δυαδικός τύπος. Αν για τον Αριστοτέλη ο άνθρωπος είναι φύσει κοινωνικό ον, αναρωτιεμαι εγω που ειμαι αντικοινωνικος σε ποια κατηγορια ανηκω, σε αυτη του ζωου ή του Θεού :P Θελω ν' αλλαξω, θέλω να αρχίσω να κάνω παρέες, να δραστηριοποιηθώ, να αρχίσω να ζω χωρίς να σταματήσω να ονειρεύομαι, να πάψω να είμαι θεατής της ζωής μου και ν' ανέβω στη σκηνή. Αλλά αυτά τα έχω ξαναπεί. Αλλάζουν τελικά οι άνθρωποι; Κι αν η εξις είναι δεύτερη φύση, πόσο χρόνο θα έπαιρνε να μετασχηματιστούν συνήθειες χρόνων; Ή τελικά δεν είναι θέμα χρόνου; Υπάρχει ο χρόνος; Πάντα με ενοχλούσαν ιδιαίτερα τα ρολόγια. Έβλεπα το χρόνο ανταγωνιστικά, σχεδόν εχθρικά. Μέχρι που σταμάτησα να τον πολεμάω αλλά δεν κατάφερα ούτε να τον κάνω σύμμαχο. Ζω σε ένα χρόνο άχρονο, έπαψα να μετράω τις μέρες, φοβάμαι πως μια μέρα θα κοιταχτώ στον καθρέφτη και θα είμαι ένα γερασμένο δεκάχρονο παιδί, ο χρόνος ξέχασε να ωριμάσει την ψυχή μου. Κοιτάζω συχνά το είδωλό μου, με παραξενεύει, βλέπω έναν 25χρονο νέο που μεγαλώνει και αλλάζει μέρα με τη μέρα, ενώ εγώ έχω μείνει μια καπνισμένη φωτογραφία, μια σκισμενη μπροσουρα ξεχαρβαλωμενων ονειρων, ενα μουτζουρωμένο αποτύπωμα ενοχικών συνειδήσεων. Πάλι ξέφυγα από το θέμα. Είμαι μια αισιοδοξη και γεματη αγαπη για τη ζωη ψυχη εγκλωβισμενη σ' ενα καταθλιπτικο μυαλο ή μπορεί και το αντίστροφο, γι' αυτό ο καταθλιπτικός μου εαυτός επιβάλλεται με τόση ευκολία, είμαι το πουλί και είναι ο αέρας.