ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή που τον είδα όταν ήμουν ακόμη 12 χρονών κι αυτός 15! Ο πρώτος μου εφηβικός έρωτας! Η όλη κατάσταση όμως δεν ήταν ευνοική για να εκδηλώσω τα συναισθήματά μου, οπότε και εγώ τα έπνιξα βαθιά μέσα μου και έχοντας πάρει την απόφαση ότι εμείς οι 2 θα είμαστε φίλοι και τίποτα παραπάνω, το δέχτηκα και το πίστεψα κι εγώ. Τώρα, έπειτα από πέντε χρόνια ένα βράδυ πολύ περίεργο, έγινε μια παρεξήγηση με μια φίλη μου, ας μην επεκταθώ καλύτερα, νευρίασα για αυτό κι άρχισα να του φωνάζω (να σημειωθεί ότι εγώ δεν μιλάω πολύ συνήθως κι είμαι χαμηλών τόνων). Έμεινε να με κοιτάει άφωνος με τα μάτια γουρλωμένα και το μόνο που μου είπε ήταν να ηρεμήσω, πράγμα που ήταν δύσκολο έως ακατόρθωτο για μένα έτσι όπως ήμουν και τελικά ξέσπασα σε κλάματα και κατέληξα να του μιλάω γενικά για μένα και τις απόψεις μου για τον κόσμο και όλες μου τις ευαισθησίες που σπάνια δείχνω προς τα έξω. Μου είπε ότι ήταν υπέροχο όλο αυτό κι ότι ήταν η πρώτη φορά στη ζωή του που συναντάει έναν τόσο ευαίσθητο άνθρωπο. Ζήτησε να με αγκαλιάσει και μετά μείναμε για πολλή ώρα αμίλητοι ενώ μου χάιδευε όλο το χέρι από τα δάχτυλα μέχρι το μπράτσο και πάλι πίσω (φιλικά πίστευα εγώ, αλλά έλα που έρχεται και η συνέχεια...). Ενώ, λοιπόν, ήμασταν για κάμποση ώρα κάπως έτσι μου λέει ξαφνικά ότι σκέφτεται κάτι, όμως είναι κάτι κακό. Ε, τότε τον ρωτάω κι εγώ, δεν μου απαντά, επιμένω εγώ (η περιέργεια σκότωσε τη γάτα λένε κι έχουνε πολύ μεγάλο δίκιο). Στο τέλος μου το ξεφούρνισε: "Θα μπορούσα να κάνω έρωτα μαζί σου για ώρες!" Τι;;; Δεν μιλάς σοβαρά, σκεφτόμουν από μέσα μου. Άλλη μια σιωπή ακολουθεί, χωρίς να μου αφήνει το χέρι. Σου αρέσω; με ρωτάει. Εγώ από μέσα μου να είμαι έτοιμη να εκραγώ, τι να του πεις τώρα; Τελικά του λέω: Είμαστε φίλοι, γιατί να τα μπερδεύουμε τώρα; Αυτός να επιμένει για μια απάντηση. Δεν μπορώ να σου πω, του απάντησα. Άλλη μια σιωπή! Αυτή τη φορά μου έπιανε το πόδι, το χάιδευε, αλλά με περισσότερη ένταση αυτή τη φορά. Μετά από λίγο με πλησιάζει και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο, σε πολύ μικρή απόσταση με το στόμα. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή χτυπάει το κινητό μου και όλα γκρεμίζονται..! Μετά από αυτό μου λέει να πάμε για ύπνο γιατί ήταν αργά (είμαστε γείτονες και καθόμασταν κάτω από τα σπίτια μας). Οκ, λέω εγώ. Λοιπόν, καληνύχτα! Αγκαλιαζόμαστε σφιχτά για λίγο, του χαιδεύω το λαιμό και το χέρι του από τη μέση μου άρχισε να παίρνει καθοδική πορεία. Τότε εγώ το πήρα και το ξαναέβαλα στη μέση μου, ενώ μετά από λίγο τον άφησα από την αγκαλιά μου. Φιλάμε ο ένας τον άλλο στα μάγουλα (κάτι που συνηθίζαμε έτσι κι αλλιώς), με κοιτάει κι ετοιμάζεται να με φιλήσει στο στόμα. Ένα όνειρο έπαιρνε σάρκα και οστά, από εκεί που δεν το περίμενα! Και όπως με πλησιάζει, λοιπόν, μέσα στο άγχος της στιγμής του λέω: Δεν έχω ξαναφιλήσει κάποιον. Ποτέ; με ρωτάει. Ποτέ, του απαντάω. Δεν το αξίζω, μου λέει και φεύγει! Ανώμαλη προσγείωση! Γυρνάω σπίτι σαν ζόμπι και αναρωτιέμαι: Τι έγινε τώρα; Το έζησα αυτό ή ήταν απλά ένα όνειρο, ένα παιχνίδι του μυαλού; Δεν έκλεισα μάτι όλο το βράδυ προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι είχε γίνει.. Την άλλη μέρα μου έστειλε μήνυμα που με ρωτούσε αν είμαι καλά και πως κοιμήθηκα. Την τρίτη μέρα βγήκαμε και οι 2 σε μια μεγάλη παρέα όπου ήταν κι η αδερφή μου, που είναι καλοί φίλοι. Μου έριχνε κάποιες κλεφτές ματιές αλλά κάναμε σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτα. Το καλύτερο είναι να ξεχαστεί όλη αυτή η ιστορία. Δεν πρόκειται να βγάλει πουθενά. Εγώ μένω Ελλάδα κι αυτός Αγγλία κι έρχεται μόνο τα καλοκαίρια. Επιπλέον, έχει ήδη σχέση εκεί. Εκτός αυτού ο καθένας μας θέλει διαφορετικά πράγματα.. Τέλος πάντων, πάλι καλά που υπάρχει και το lifo γιατί όπως έχουν τα πράγματα δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν κι ήμουν έτοιμη να σκάσω κουβαλώντας ένα τέτοιο βάρος μόνη μου!