ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Περιμενα στωικα να περασει ο χειμωνας και ολες οι αναποδιες του να χαθουν τη στιγμη που θα βουταγα το κεφαλι μου σε καποια υπεροχη θαλασσα. Ειχα συνηθισει ετσι. Να περναω δυσκολους χειμωνες αλλα να τα ξεχναω ολα, ετσι απλα, με μια βουτια. Την ειχα παντα στο μυαλο μου ως το φως στο τουνελ, ως την χρονικη προθεσμια που εδινα στον ευατο μου για να την παλεψει. "Δεν πειραζει", ελεγα ως παντοτινα αισοδοξη και μονιμα κακοτυχη, "οτι ειναι να γινει, θα γινει, σφιξε τα δοντια και το καλοκαιρι καπου θα καταφερεις να πας και να νιωσεις πραγματικα ελευθερη, και απ τα δεσμα της πολης και απ τη σκλαβια των ιδιων των σκεψεων σου". Κουτσα στραβα, παντα καταφερνα να κρατησω την χαρα μου μεσα απο ολες τα αναπαντεχα κακα που με εβρισκαν, χωρις να τα δινω και πολυ βαση, λεγοντας, παντα "μια ζωη την εχουμε, δεν θα κατσω να πεθανω κ ολας". Μεχρι φετος. Δεν υπηρξε καμια λυτρωση και εξου και εγω θελω να ουρλιαξω δυνατα, ΟΧΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΩ. ΤΑ ΠΑΙΡΝΩ ΟΛΑ ΠΙΣΩ. ΠΕΡΙ ΘΕΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ. ΟΧΙ! Η ζωη ειναι ωραια για καποιους, οχι για ολους. Οσο και να το θελεις, οσο και να το πιστευεις, οσο και να το προσπαθεις. Κουραστηκα. Εχω συσσωρευμενα τα βασανα ολων των τελευταιων χρονων, και εχουν πλεον αφησει μονιμα τα σημαδια τους πανω μου. Με καταφεραν, με εκαναν πλεον μονιμα θλιμμενη. Δεν μπορω πια να τα πολεμησω. Ολα πλεον γυρω εχουν καταρευσει ολοσχερως. Ψευτικοι ανθρωποι, αρρωστες οικογενειακες καταστασεις, ανεργια, φως στο τουνελ πουθενα, σκατα. Περασε και το καλοκαιρι, η μοναδικη μου διεξοδος, και δεν τα καταφερα να βρω το χαμογελο μου. Ηταν η τελευταια μου ελπιδα! Αρα τωρα που ερχεται και ο χειμωνας?Καλημερα θλιψη.