ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ένα μισή χρόνο μαζί και όλα τόσο όμορφα. Ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός όταν βρισκόμαστε στον ίδιο γεωγραφικό τόπο, οι ταινίες πολλές, οι βόλτες ακόμα πιο πολλές με φίλους ή χωρίς, οι συζητήσεις ατελείωτες καμιά φορά μέχρι τις πρωινές ώρες, που καταλήγεις να σε παίρνει ο ύπνος στην αγκαλιά του άλλου. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν έρχεται η ώρα να αφήσετε ο ένας το άλλον για τις διακοπές (Χριστούγεννα, Πάσχα, Καλοκαίρι). Τόσο μικρά διαστήματα, που όμως προλαβαίνουν και κάνουν την ζημία τους, λίγο πριν χωρίσουμε τα ίδια λόγια "εννοείτε ότι θα μιλάμε κάθε μέρα μην ρωτάς βλακείες", λόγια που μετά από λίγο καιρό είναι σαν να μην υπόθηκαν ποτέ. Το Χριστούγεννα και το Πάσχα πέρασαν "καλύτερα" το καλοκαίρι όμως εξελίσσεται όλο και πιο δύσκολο. Στην αρχή όλα καλά όπως πάντα. Όμως τώρα ξανά τα ίδια. Δεν αντέχει τις πολλές ώρες στο τηλέφωνο. Ναι, δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό το καταλαβαίνω και το σέβομαι. Γι αυτό και του έχω πει, ότι μια φορά τη μέρα το πολύ για δέκα λεπτό μου φτάνει. Έστω ένα μήνυμα μέσα στη μέρα. Έχω περάσει από σχέση που αποζητούσε επικοινωνία κάθε λεπτό της μέρας, δεν θέλω κάτι τέτοιο. Σε μιάμιση βδομάδα επιστρέφουμε στον κοινό μας γεωγραφικό τόπο. Τις τελευταίες μέρες δεν σήκωνε το τηλέφωνο. Τα λόγια του χθες απολύτως κατανοητά " Με παίρνεις κάθε μέρα όλο το καλοκαίρι, δεν με έχεις αφήσει ούτε μια βδομάδα να ηρεμήσω, άσε μια βδομάδα να ηρεμήσω σε παρακαλώ". Αυτό θα κάνω θα το αφήσω να "ηρεμήσει". Μα φοβάμαι τον γυρισμό... Υ.Γ: Αν έχω άδικο και είμαι εγώ η μη λογική που θέλω να τον ακούω κάθε μέρα πατήστε δεν ταυτίζομαι, θέλω να το ξέρω.