ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

άργησε αλλά έγινε. Εγώ, εσύ, μόνοι μας σε ένα κρεβάτι. Ακούγεται σαν ψεύτικο μα και όμως έγινε. Δυο χρόνια ακριβώς, τόσα έχουν περάσει από το τελευταίο "αντίο" που ας πούμε χώρισε τις ζωές μας, ναι και ας φάνηκε να μη το πίστεψες όταν στο πα, ήταν 25 Αυγούστου του 2012..ήταν τοτε που με χώρισες.Είναι 24 Αυγούστου του 2014. Ίσως η πρώτη φορά μεσα σε αυτα τα 2 χρόνια, που θα σε συναντήσω ατημέλητη αφου δεν είχα ιδεα χτες το απόγευμα για το τι μέλλει γενέσθαι λίγες ώρες αργότερα(φτιαχνόμουν εγώ πάντα μπας και του κάνει νιαου του κυρίου αλλα τελικά τσάμπα κόπος αποδείχτηκε). Δυο χρόνια, χτυπιόμουν έκλαιγα πόναγα, έκανα σχέσεις μου πέρναγε και ξαφνικά πάλι από την αρχή. Εκεί εσύ να επιμένεις να μου το τρως το είναι. Και φτάνουμε στο σήμερα, πήγα για girls night και μου βγήκε να κάθομαι αγκαλιά με το μέχρι πριν λίγο καιρό μεγαλύτερο απωθημένο της ζωης μου. Το αστειο ειναι οτι κατα καιρους σκεφτομαι αποριες που με βασανιζουν στις οποιες ηθελα να δωσεις μια απαντηση και χτες δεν μπορουσα να θυμηθω ουτε μια, χτες δεν μπορουσα να σκεφτω τιποτα. Ηταν η πρώτη φορά που σε ειχα εκει απεναντι μου να μου απαντας οτι ρωταω χωρις να κλεινεις το τηλεφωνο και thats it..χωρις να μπορείς να ξεφύγεις.Με ρωτας τι σκεφτεσαι? και σου απανταω τίποτα, και ήταν το πιο ειλικρινες τιποτα της ζωης μου.Α ρε αγορινα, μεγαλωσαμε αλλαξαμε σε καιει ακομα.Εμένα με καιει ομως? Νομίζω πως χτες είπα το μεγαλύτερο όχι του κόσμου.Ένα όχι που δεν περιμενα (μα ουτε και κανενας άλλος ) να τολμισω να στω πω ποτε. Είμαι καλά εκεί που είμαι, κράτα αυτό. Και αν τόσο σε καιει το να μαθεις αν σαγαπαω, ξεχνιέται λένε ο πρώτος έρωτας? :)Να προσέχεις, να περνάς καλά και τα λέμε όταν και οι δυο θα είμαστε ελεύθεροι όπως είπες. Ή ίσως και όχι..Σ.