1.9.2014 | 21:39
Ξέρεις τί συμβαίνει;
Σκέφτομαι "γιατί τώρα"; Δύο χρόνια τώρα με βλέπεις να υποφέρω, γιατί τώρα; Και γιατί με αυτόν τον τρόπο και όχι με κάποιον που θα δείχνει ότι με σέβεσαι ως άνθρωπο; Το σκέφτηκα πολύ και είμαι σίγουρη ότι δεν πρόκειται να κερδίσω το σεβασμό σου κι έτσι η αγάπη σου πάντα θα με πληγώνει. Δεν έχεις κάτσει ποτέ να συζητήσεις μαζί μου, να μου μιλήσεις για κάποιο πρόβλημά σου, το ξέρω πως ήσουν απασχολημένος να λύνεις τα δικά μου αλλά δε σου μοιάζει αυτό με υπεκφυγή; Λες ότι δυσκολεύεσαι να βάλεις στην άκρη τον εγωισμό σου και να εκθέσεις τον εαυτό σου, το ίδιο κι εγώ, αλλά ποτέ δεν έδειξες να το σέβεσαι στο ελάχιστο. Μπήκες μέσα στην καρδιά μου αλλά δε με άφησες να σε βάλω μόνη μου, την παραβίασες. Είναι καλό να πιστεύεις στον εαυτό σου, να μη νιώθεις μειονεκτικά, να ρισκάρεις, αλλά, αν είσαι χρυσόψαρο, δεν ερωτεύεσαι καρχαρία, έτσι τα χει φτιάξει η φύση, εκτός κι αν είσαι αυτοκτονικός. Η αλήθεια είναι πως σε φοβάμαι, αν όταν αγαπάς γίνεσαι τόσο σκληρός, τί θα γίνει αν πάψεις να μ' αγαπάς και πολύ περισσότερο, τί θα γίνει αν αποφασίσεις να με μισήσεις;