ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

2 χρονια με βασανίζει αυτό το πρόβλημα υγείας. 2 χρόνια που κρύβομαι πίσω από ένα προσωπείο, να δείξω σε όλους ότι μπορώ να ανταπεξέλθω, ότι ΕΓΩ έχω τον έλεγχο της ζωής μου. Και ναι, μερικές φορές, λέω ψέματα τόσο πειστικά που ακόμα κι εγώ η ίδια το πιστεύω. Αλλά είναι και οι άλλες οι φορές. Όπως αυτή η βδομάδα. Που χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου και συνειδητοποιώ για άλλη μια φορά πόσο αβοήθητη είμαι. Νιώθω μόνο απελπισία και μοναξιά, απόλυτη μοναξιά, γιατί κανένας απ' όσους είναι δίπλα μου δεν μπορούν να καταλάβουν το πόνο, την αβεβαιότητα, το μίσος που κρύβω μέσα μου για μένα την ίδια, γιατί τι απομένει, όταν το ίδιο σου το σώμα σου επιτίθεται;Τόσος καιρός χαμένος.. Ούτε μια πρόοδος τελικά. Μέχρι και οι γιατροί δεν ξέρουν τι να κάνουν μαζί μου. Όχι δε θα με σκοτώσει η αρρώστια μου, δεν είναι τόσο σοβαρή, απλά θα μειώσει τόσο το επίπεδο ζωής μου που τελικά θα με σκοτώσει η κατάθλιψη.Επειδή μέσα σ' αυτά τα 2 χρόνια έμαθα ότι δεν υπάρχουν εύκολες, γρήγορες λύσεις, είναι το μετά που με φοβίζει. Πώς θα παλέψω το αύριο; Υπάρχει ένα αύριο, όπου είμαι απελευθερωμένη από αυτή την αρρώστια; Και τι θα έχω χάσει στην πορεία;