ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα ήθελα να θέσω κι εγώ τον προβληματισμό μου που δεν θα έλεγα ότι έχει εξομολογητικό χαρακτήρα, αλλά αποτελεί περισσότερο μία έκκληση για βοήθεια και γνώμες από όσους έχουν ανάλογη εμπειρία. Γνωρίζω πως όλοι οι νέοι άνθρωποι σήμερα αντιμετωπίζουμε δυσκολίες σε σχέση με την επαγγελματική μας αποκατάσταση και το μέλλον μας. Τί γίνεται όμως όταν τελειώνοντας τις σπουδές μας δεν ξέρουμε τί να ακολουθήσουμε; Σε αυτήν τη φάση ακριβώς βρίσκομαι κι εγώ. Συγκεκριμένα, έχω τελειώσει τμήμα φιλολογίας. Δεν ήταν το όνειρο μου. Πίσω στα 17 μου, ήθελα να σπουδάσω ψυχολογία. Αλλά όλοι με απέτρεψαν λέγοντας μου ότι υπάρχει μεγάλη δυσκολία αποκατάστασης, χρειάζονται χρόνια εξειδίκευσης και ότι στην Ελλάδα οι συνθήκες γενικά δεν ευνοούν για τους ψυχολόγους. Βλέπω βέβαια ότι έχει τεράστια ζήτηση τα τελευταία χρόνια στα μηχανογραφικά και αναρωτιέμαι αν όλα αυτά τα παιδιά που επιλέγουν να σπουδάσουν ψυχολογία επιλέγουν συνειδητά ή αν παρασύρονται από καθαρό ρομαντισμό γιατί απλά τους φαίνεται ωραίο και γοητευτικό να γίνουν ψυχολόγοι. Είναι θεωρώ μια πολύ ενδιαφέρουσα επιστήμη αλλά μετά τι; Διάλεξα λοιπόν να σπουδάσω φιλολογία. Δεν μπορώ να πω ότι το αγάπησα το αντικείμενο. Όντας φοιτήτρια έλεγα στον εαυτό μου άντε να τελειώνω να δώσω κατατακτήριες για ψυχολογία. Τουλάχιστον θα είχα ένα πτυχίο στα χέρια μου. Το πτυχίο ήρθε λοιπόν αλλά μαζί ήρθαν και τα πρώτα χαστούκια και η ρεαλιστική ματιά. Η επιθυμία μου για κατατακτήριες ξεφούσκωσε. Να πω την αλήθεια δεν έχω δύναμη και διάθεση να διαβάσω σκληρά αυτήν τη στιγμή για κάτι που μπορεί και να μην πετύχω. Ψάχνω για διάφορα μεταπτυχιακά αλλά δεν έχω προϋποθέσεις και τον ανάλογο βαθμό πτυχίου για κάτι τέτοιο στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Η μόνη σίγουρη λύση είναι ως φιλόλογος να ξεκινήσω ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά για να αποκτήσω κάποια εμπειρία. Φοβάμαι όμως πολύ αυτό το βήμα. Φοβάμαι ότι θα αναγκαστώ να το κάνω για όλη μου τη ζωή χωρίς να το αγαπάω. Δεν ξέρω αν στην πορεία αλλάξω γνώμη δοκιμάζοντας το. Δεν ξέρω αν θα νιώσω διαφορετικά όταν πάρω τα πρώτα λεφτά στα χέρια μου. Δεν ξέρω τελικά αν ήταν καλύτερο που σπούδασα φιλόλογος και όχι ψυχολόγος. Με την λογική μου φαίνεται καλύτερο. Με την καρδιά μου φαίνεται χειρότερο. Συγγνώμη για την μεγάλη έκταση του κειμένου αλλά βρίσκομαι σε σύγχυση για το παρόν και για το μέλλον μου και μακάρι να μπορούσε κάποιος να μου επιβεβαιώσει ότι πήρα τον σωστό τον δρόμο και ότι όλα θα πάνε καλά. Δυστυχώς είμαι άτολμη και μου παίρνει αρκετό χρόνο να προσαρμοστώ και να πάρω αποφάσεις. Τα πράγματα σίγουρα δεν είναι όπως τα φανταζόμαστε στα 18 μας. Ελπίζω να βγάλω άκρη γιατί δεν έχω ιδέα τί θέλω. Έτσι μου 'ρχεται να πάρω ένα σακίδιο στην πλάτη και όπου με βγάλει.