ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήρθε ο Σεμπτέμβρης. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Εσύ, και πάλι 6 ορόφους πιο κάτω. Και όμως νιώθω ότι είσαι χιλιόμετρα μακριά. Πώς είναι δυνατόν τον Αύγουστο, που μας χώριζε μια θάλασσα και χιλιάδες χιλιόμετρα, ο καθένας με την οικογένειά του, τους φίλους του, να σε ένιωθα πιο κοντά από ποτέ? Τώρα σε έχω πάλι "δίπλα" μου, ενώ δεν σε νιώθω πια. Να κάνω το σάλτο μου? Να χτυπήσω? Μάλλον όχι. Ακόμα ένα βράδυ χωρίς ύπνο, περιμένοντας να κάνεις εσύ αυτό το σάλτο, όπως συνήθιζες άλλωστε να κάνεις. Είχες και το θράσος να μου πεις φεισμπουκικά, "θα συναντηθούμε κανένα πρωινό στις 5". Το θράσος τουλάχιστον απαιτεί μία αμεσότητα, κάτι που ακόμα μέχρι και σήμερα στερούμαι σε μεγάλο βαθμό. Και εγώ αναρωτιέμαι: περιμένω κάτι περισσότερο από το κουδούνι στις 5 π.μ. ή προσπαθώ να συμβιβαστώ με αυτό το κουδούνι επειδή σε θέλω πολύ? Κι η αμαρτία μου? Θα σου άνοιγα αφήνοντας την ερημιά να ΞΑΝΑφύγει απ'το παράθυρό μου, αφήνοντάς σε να με οδηγήσεις μέσα από το σύννεφό μας...