ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν είναι ενα.Είναι ολα.Είναι η καθημερινή απογοήτευση αυτή που σε πονάει περισσότερο...Στην αρχή,αντέχεις,μετά υπομένεις..Κάποια στιγμή,όμω,κουράζεσαι...Όταν ήμουν μικρή είχα μεγαλεπίβολα σχέδια και όνειρα για'μενα..-ποιός δεν έχει άλλωστε?Το παράπονο μου είναι οτι κανένα απο αυτά δεν πραγματοποιήθηκε.Ποτέ.Δε ξέρω τι κακό έκανα,δε ξέρω τι πρέπει να κάνω για να μη φοβάμαι να είμαι ευτυχισμένη,δε ξέρω τι πρέπει να κάνω για να είμαι ευτυχισμένη ,βασικά...Εχω αρχίσει να πιστεύω,πλέον,οτι δε πρέπει να ξαναονειρευτώ ποτέ...Δε μου συνέβη κάποιο δράμα,στο σχολείο ήμουν δημοφιλής,απουσιολόγος και υπερασπίστρια των αδύναμων συνάμα,ερωτικές επιτυχίες οι άλλοι πάντα έλεγαν οτι εχω,στις παρέες μου ήμουν το γέλιο και είχα αληθινούς φίλους κοντά μου.Δε φαντάζουν όλα όμορφα?Δεν είναι!Κανείς δεν ήξερε και δεν ξέρει το απο'μέσα,την προσπάθεια..το αρρρωστημένο ελάττωμα και πάθος μου να υπερασπίζομαι το δίκιο πάντα μου δυσκόλευε τη ζωη,στις παρέες έχουν δίκιο που λενε πως ο πιο πληγωμένος είναι εκείνος που γελάει ευκολότερα.Κανείς δε μάθαινε τους ομηρικούς καβγάδες που είχα σπίτι,οσο ξενυχτούσα λύνοντας ασκήσεις μαθηματικών στις πανελλήνιες,κανείς δεν έμαθε οτι οι φερόμενες επιτυχίες των ερωτικών ήταν οι μεγαλύτερες αποτυχίες που μπορούσα να συναντήσω.Δε συνειδητοποίησαν τον πόνο μου οταν απέτυχα στις πανελλήνιες,ούτε κατάλαβαν τι σήμαινε αυτό για'μενα,δεν αναρωτήθηκαν πως είναι να έρχονται και να παρέρχονται οι διάφοροι στη ζωή σου χωρίς να μπορεί να βρεθεί κάποιος να σε ερωτευτεί και να σε αγαπήσει αληθινά.Δεν αντιλήφθηκε κανείς,ποτέ πόσο είχα προδοθεί εγω απο τους ανθρώπους που με λάτρευαν...Και όταν ξανάδωσα και μπήκα στη σχολή και άρχισα να δουλεύω γιατί τα οικονομικά δεν έβγαιναν και οι καταστάσεις σπίτι έγιναν χειρότερες,κανείς δεν αναρωτήθηκε πόσο δύσκολο ήταν αυτό,το πιο απλό...το να μη χρωστάω μαθήματα...Όλοι με θεωρούν δυνατή.Δεν αμφιβάλλω οτι είμαι.Όμως νιώθω και κουράσμένη.Πρόσφατα συνειδητοποίησα οτι ακόμα δεν παραιτούμαι γιατί ενω τα΄χασα οσα συναισθήματα είχα βρίσκομαι ακόμα εδω και πια...δεν εχω τίποτα να χασω!Δε μου συνέβη κανένα δράμα,οχι,απλά η καθημερινότητα πολλές φορές είναι τόσο δύσκολη και΄γω φτάνω σε σημείο να μην την αντέχω.Δεν είναι αχαριστία,ευχαριστώ το Θεο-το δικό μου Θεό γιατί η συμβατική του έννοια κάπου με πρόδωσε μεσα σε ολα αυτά τα χρόνια-για ο,τι εχω.Την υγεία,την οικογένεια μου,τους φίλους μου και ξέρω οτι δεν είναι λίγα...αλλά πολλές φορές νιώθω πως δεν είναι κ αρκετά για να αποφέρουν την ευτυχία...