10.9.2014 | 15:34
για το βιβλίο που [δεν] γράψαμε
Σε βάφτισα ιδανικό. Κι ας μην το ήθελες. Δεν σκέφτηκα ότι δεν θα άντεχες το βάρος να μην είσαι σαν κανέναν άλλον. Δεν σκέφτηκα. Αφέθηκα σε σένα μόνο. Με το ίδιο πείσμα που τώρα δεν αφήνομαι σε κανέναν άλλον. Αφέθηκα. Σε διάλεξα. Για το μυαλό. Για την σκληρότητα. Το ημίφως. Τις αργόσυρτες λέξεις. Τα χείλια σου. Το γκρίζο στα μαλλιά σου. Πρόλαβες να φύγεις πριν ξεθωριάσουν τα χρώματα. Και τώρα όλα συγκρίνονται μαζί σου. Όλα [μωρό μου]. Κι ας ξέρω πως είχες δίκιο τελικά που έλεγες πως δεν γίνεται αλλιώς. Είσαι οι συντεταγμένες στο GPS του μυαλού μου. Έχω χαθεί. Ή επιστρέφω από διαφορετικούς δρόμους πάλι σε σένα. Τώρα ο έρωτας γίνεται αγάπη. Σ' αγαπώ μακριά σου. Αλλά ακόμα δεν αφήνω κανέναν άλλον να με γαμήσει όπως εσύ. Φοβάμαι πως θα δει τα σημάδια που δείχνουν πως είμαι δικιά σου.Που και που αφήνω κάποιον να πλησιάσει λίγο, μα σύντομα τον διώχνω μακριά. Δεν μου κάνει. Δεν είσαι εσύ. Και δεν είναι ούτε εκείνος που θα προσέχει τα κομμάτια μου. Για πόσο ακόμα... [δεν ξέρω]Ακόμα μοιάζει πάντως εκείνη η κόκκινη κλωστή να με κρατάει [δεμένη] μαζί σου. ......Σε συγχωρώ που διάλεξες εσένα.Συγχώρα με που πάντα θα είσαι Εσύ [η θάλασσα] για μένα.