ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όλα πάνε σκατά στη ζωή μου! Δεν ξέρω ποιος είμαι, τι θέλω να γίνω, για ποιον θέλω να ζω, τι νόημα έχουν όλα αυτά και για ποιο σκοπό γίνονται... Νιώθω αδικημένος, απεγνωσμένος, δυσανασχετημένος... μπερδεμένος! Είμαι ήδη 18 και δεν θυμάμαι ούτε μια στιγμή της ζωής μου να είναι πραγματικά αληθινή, οπού να νιώθω ελεύθερος πέρα από προκαταλήψεις και διακρίσεις. Μόνο όταν κλαίω... όταν κλαίω σπίτι μου, μόνος μου ακούγοντας μουσική, μόνο τότε νιώθω ελεύθερος στους φανταστικούς μου θεατές που ό,τι κι αν επιλέξω, είναι πάντα εκεί... στην πρώτη θέση, για να στέκονται δίπλα μου. Κι αν με ρωτήσεις: > Έχω και νιώθω ευλογημένος, αλλά πως να ζητήσω αποδοχή από τους άλλους, όταν εγώ ο ίδιος δεν έχω τη δύναμη, το θάρρος και το θράσος να κοιτάξω τη ζωή στα μάτια κι να πω: > Όμως, η δεύτερη σκέψη, η ανασταλτική περνά πάλι από το μυαλό μου. Αν μιλήσω, αν φανερωθώ θα χάσω ανθρώπους. Ανθρώπους που μου 'δειχναν αγάπη! Θα μου πεις ίσως τελικά δεν άξιζαν να 'ναι δίπλα σου και η ομολογία σου να 'ναι απλώς μια αφορμή... και δεν έχεις άδικο! Αλλά και πάλι, με όσους μείνω, που σίγουρα θα είναι πραγματικοί και αληθινοί, αντέχω να είμαι ο δαχτυλοδεικτούμενος; Αντέχω την απομόνωση, την κριτική, την κακία; Ζω όμως για εμένα, όχι για αυτούς... Αυτοί ας κρίνουν! Ο καθένας στο τέλος, είμαι σίγουρος, παίρνει αυτό που το αξίζει. Ό,τι δώσεις, θα πάρεις... Ίσως με διαφορετικό τρόπο, από άλλο άτομο, άλλα όταν πράξεις κάτι κακό, σίγουρα αυτό θα το δεις να έρχεται ακριβώς πίσω σου!