ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φοβάμαι. Φοβάμαι απίστευτα πολύ. Είναι πολύ δύσκολο να σκιαγραφήσω ακριβώς τον φόβο μου. Φοβάμαι να μην μείνω μόνη μου, αυτό το ξέρω από τα δέκα μου. Τι είναι όμως αυτό που μου το προκαλεί; Όλοι οι φόβοι έχουν ένα πυρήνα πυροδότησης. Από τη μία πιστεύω πως είναι ότι θα με αφήσουν όλοι. Γιατί δεν αξίζω τίποτα. Ποιος να ασχοληθεί μαζί μου; Τι έχω να προσφέρω. Μόνο μιζέρια πια. Τίποτα άλλο. Άλλωστε έχει ξαναγίνει στο παρελθόν. Ακόμα ξυπνάω από το όνειρο αυτό. Από την μέρα εκείνη και φωνάζω ‘μη μ’αφήνετε. ΜΗ.’ και κλαίω. Πράγμα που μου δημιουργεί και άλλους φόβους. Φοβάμαι να κοιμηθώ μόνη μου πια. Έχω ανάγκη να υπάρχει κάποιος εκεί. Θύμάμαι που έψαχνα απελπισμένα να βρω λίγη ελπίδα στα μάτια κάποιων και το μόνο που έπαιρνα ήταν ένα ύφος απογοήτευσης και κατηγόριας. Αυτό το βράδυ έχει χαραχτεί τόσο πολύ μέσα μου. Και το χειρότερο είναι ότι πιστεύω πως κάποιοι άνθρωποι όχι μόνο δεν κατάλαβαν πόσο άσχημα φέρθηκαν, αλλά νιώθω και υπεράνω που δίνουν σημασία σε ένα άτομο σαν και μένα. Μια λύπηση που μου προκαλεί αηδία. ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΡΕ ΝΑ ΜΕ ΛΥΠΑΣΑΙ; ΠΟΙΟΣ; ΠΟΙΟΣ ΣΕ ΟΡΙΣΕ ΔΙΚΑΣΤΗ Ε; Τόσο σκάρτος άνθρωπος είμαι που μου κάνεις και χάρη που ασχολείσαι μαζί μου?Νιώθω ανεπιθύμητη τόσες πολλές φορές. Παραπάνω από όσες μπορώ να θυμηθώ ίσως. Νιώθω ότι αν δεν ήμουν εκεί ένα και το αυτό. Ή ίσως ότι αν δεν ήμουν όλοι θα πέρναγαν καλύτερα. Ένα διαρκές βάρος στις πλάτες των άλλων. Και αυτή η σκέψη έχει μείνει εκεί και μου τρώει το μυαλό σαν σαράκι. Βέβαια και ο περίγυρος μου δεν κάνει κάτι να δείξει ότι θέλει να είμαι εκεί. Από την άλλη μήπως τελικά φταίω εγώ; Μήπως εγώ τους διώχνω με την συμπεριφορά μου; Και πάλι καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα. Ότι δεν αξίζω. Δεν αξίζω μία.Και κάπου εκεί είναι που αρχίζω και νιώθω σαν σκουπίδι. Και όταν μένω μόνη τελικά το μόνο που κάνω είναι να κατηγορώ τον εαυτό μου. Εγώ φταίω που έχω έρθει σε αυτό το σημείο. Και γι’αυτό ‘τιμωρούμαι’ και έτσι. Είμαι μια άχρηστη που δεν έχει να προσφέρει τίποτα στους άλλους παρά την μιζέρια. ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΕΤΣΙ ΕΓΩ! ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΚΑΝΟΥΝ ΟΛΟΙ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΕΤΣΙ; Περιμένω ένα χάδι ένα βλέμα συμπάθειας. Και τι παίρνω πίσω; Τίποτα αυτό παίρνω. Έχω βαρεθεί να νιώθω έτσι. Έχω βαρεθεί να με κάνουν να νιώθω έτσι. Νομίζω πως απλά έχω βαρεθεί να φοβάμαι.