ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι αδύναμοι δεν κλαίνε.Είναι φυγόπονοι. Κρύβονται πίσω από ένα παγερό προσωπείο, κράμα από γύψο και πέτρα, καμουφλαρισμένοι με περισσή αυτοπεποίθηση και μοιάζουν ατσαλάκωτοι. Οι αδύναμοι, είναι οι πιο τσαλακωμένοι.Φευγατίζουν τις μαύρες σκέψεις όπως-όπως, αρνούνται να έρθουν αντιμέτωποι με τις γυμνές αλήθειες κι έτσι, στο μετωπό τους στέκει πάντα αυλακωμένη μια ρυτίδα.Αυτή που τους υπενθυμίζει ξανά και ξανά πως στάθηκαν δειλοί, γι’ αυτό και δεν κοιτάζονται στον καθρέφτη, παρά μόνο για να σιάξουν το κατά τα άλλα αψεγάδιαστο είδωλό τους. Τα ρίσκα που παίρνουν είναι πάντοτε ασφαλή -πως αλλιώς, αφού δεν βάζουν την ψυχή τους σε ό,τι κάνουν.Δεν δένονται, δεν λύνονται, είναι άκαμπτοι. Γι’ αυτό και όταν σπάνε, θρυμματίζονται.Τους δυνατούς θα τους βρεις σε αγκαλιές, σε γέλια ζωηρά και σε πόνο βαθύ.Να εκτίθενται, να βρίζουν, να ομολογούν, να ξεσπούν.Να παίρνουν ρίσκα, να κάνουν λάθη.Να γράφουν, να σβήνουν και πάλι απ’ την αρχή. Οι δυνατοί πέφτουν, σηκώνονται, και μετρούν πληγές.Λυγίζουν.Γι’ αυτό και δεν σπάνε ποτέ...