ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω τι ακριβώς να γράψω ή πως ακριβώς να το γράψω.Το θέμα είναι ότι έχω πρήξει τόσο πολύ τους φίλους μου, και ήθελα κάπου να γράψω,γιατί δεν θέλω να συνεχίσω να τους πρήζω. Ήμουν με μια κοπέλα για 1,5 χρόνο, ήμουν η πρώτη της κανονική σχέση και για μένα ήταν το ίδιο. Είμασταν πολύ καλά μαζί, παρόλου που τσακωνόμασταν για βλακείες είτε δικιές μου είτε δικιές της. Συνέχεια μου έλεγε ότι την πίεζα, και ίσως να είχε δίκιο σε κάποια σημεία, ότι ήθελα να βρισκόμαστε υπερβολικά, ήμουν όμως ερωτευμένος και δεν το έβλεπα τελείως ξεκάθαρα. Εκείνη ήταν αρκετά χαρούμενη και φαινόταν ερωτευμένη, ταυτόχρονα όμως φοβάμαι ΄το δεν μπορούσε να διαχειριστεί όλον αυτό τον χρόνο που 'έχανε' από τις κολλητές της, την σχολή της και τον δικό της χρόνο. Και έτσι τσακωνόμασταν, καμιά φορά σοβαρά. Όμως το ξεπερνούσαμε, μέχρι που κάποια στιγμή εκείνη πήρε την απόφαση. Ήμουν χάλια για αρκετό καιρό, προσπάθησα να την φέρω πίσω, χωρις επιτυχία. Κάποτε μου χε πει, ότι θα ήθελε να είμαστε ξανα μαζί, ακόμα και όταν χωρίσουμε . Πίστευε, και χωρίς να έχει ακριβώς άδικο, ότι οι φοιτητικές σχέσεις δεν κρατάνε για πάντα. Εγώ έχω μείνει στο ότι θα ήθελε να είμαστε ξανα μαζί, και ελπίζω να χαμογελάει γιατί αυτό ερωτέυτηκα. Ευχαριστώ όποιον μπει στον κόπο να το διαβάσει.