ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έξι μήνες πέρασαν που πέθανε η σκυλίτσα μου.. Έξι μήνες και την κλαίω κάθε μέρα.. Θα μου πείτε εδώ χάνονται άνθρωποι, τι μας λες εσυ.. Όμως για μένα ήταν πιο πάνω και από άνθρωπος.. Ήταν σαν αδελφή μου (μιας και η πραγμάτικη μου αφερφή είναι μια εγώιστρια κακιστρο ).. Τι παρηγοριά μου έδιναν τα ματάκια της κάθε φορά που δεν ήμουν καλά.. Πόσο όμορφα ένιωθα κάθε φορά που την αγκάλιαζα.. Πόση ανακούφιση όταν δεν μου θύμωνε όταν την έβγαζα έξω από το δωμάτιο.. Ακόμα βλέπω στον ύπνο μου οτι είναι ζωντανή.. Όμως είναι μόνο όνειρα.. Και όταν ξυπνάω πονάω τόσο πολύ που δεν είναι πουθένα.. Δεν μπορώ να πω σε κανέναν πως νιώθω γιατί όλοι λένε ''σιγά ένας σκύλος ήταν''.. Πως να εξηγήσω σε κάποιον και να καταλάβει ότι για μένα σήμαινε πολλά.. Θα έδινα τα πάντα να την είχα πάλι πίσω.. Αλλά χάθηκε μέσα σε ένα βράδυ, ξαφνικά... Όσο ήρεμα ήρθε στη ζωή μου έτσι ήρεμα έφυγε σαν να προσπαθησε να δημιουργήσει πρόβλημα... Τέτοιες ψυχούλες θα έπρεπε να ζουν για ΠΑΝΤΑ!!!