ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω ότι βιώνω μια κρίση ταυτότητας. Σε πολλά επίπεδα, κυρίως σε επαγγελματικό, αν και σπουδάζω ακόμα. Για να γίνω πιο σαφής, μάλλον με ενδιαφέρει κάτι άλλο περισσότερο από το αντικείμενο των σπουδών μου. Ασχολούμαι τακτικά με αυτό, αλλά όχι όσο συχνά θα 'θελα, καθώς οι απαιτήσεις της σχολής κ το το γεγονός ότι ξεκίνησα να δουλεύω περιστασιακά δεν μου το επιτρέπουν. Η κατάσταση αυτή (το ότι δεν ξέρω που βαδίζω) μου προκαλεί τεράστιο ΑΓΧΟΣ.Εκτός αυτού όμως νιώθω ότι δεν έχω κανέναν πραγματικά κοντά μου. Ενώ έχω φίλους, κανείς δεν είναι πολύ κοντά μου. Τουλάχιστον όσο έχω ανάγκη. Αισθάνομαι η ύπαρξη μου δεν αφορά κανέναν. Κανείς δεν αναρωτιέται πραγματικά πως είμαι. Ερωτικά ανύπαρκτα. Θα 'θελα να με νοιάζεται κάποιος πολύ. Θα μου έδινε δύναμη πιστεύω. Συν κάποια θέματα αποδοχής που αφορούν τον εαυτό μου...Ξέρω ότι δεν είναι τα σημαντικότερα προβλήματα που μπορεί να έχει κάποιος. Σίγουρα πολλοί εδώ ζείτε χειρότερες καταστάσεις. Όμως, με βρήκαν μαζεμένες οι σκέψεις αυτές και άρχισα να κλαίω πριν μερικές ώρες. Δεν έχω σταματήσει ακόμα.Είχα την ανάγκη να τα γράψω. Μακάρι να γελάω μια μέρα μ'αυτό το ποστ.