ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ηταν η κολλητη μου,της ειχα τυφλη εμπιστοσυνη,μεναμε στο ιδιο σπιτι,με ειχε στηριξει σε ολες μου τις δυσκολιες ...σε ολες εκτος απο μια, την πιο βασικη...ποτε μα ποτε δε ρωτησε τι κανει ο μπαμπας σου,πως ειναι?εσυ? πως εισαι?Τα γνωριζε ολα,απ την 1η μερα....τα ειχε μαθει...αλλα ποτε δεν μπηκε στον κοπο να κανει αυτη την απλη ερωτηση..Ο μπαμπας μου παλεψε ηρωικα με τον καρκινο για 3 χρονια..με νυχια κ δοντια,σε μια μαχη αθορυβη...σηκωνε το σταυρο του αδιαμαρτηρητα...ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΚΛΑΙΓΟΜΑΙ...ΝΑ ΖΗΤΑΩ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ....Εφοσον επελεξε τη σιωπη, εγω το αποδεχτηκα...με επνιγε ομως οτι ποτε δεν ειχε κανει αυτην την απλη αλλα τοσο ουσιαστικη ερωτηση...αλλαξαν πολλα στις ζωες μας...εγω κλειστηκα στον εαυτο μου,εκεινη παντρευτηκε...τις μερες που ομπαμπας μου εφυγες απ τη ζωη εκεινη εφερε στη ζωη το πρωτο μωρακι της..κ της ευχηθηκα με μνμ..στην ευχαριστιρια απαντηση που πηρα υπηρχε κ το συλληπητηρια για το μπαμπα μου...κ καπως ετσι ποτε δεν ξαναενδιαφερθηκε για μενα....Αυτο που με πληγωνε ομως ηταν οταν σε κατι σε τυχαιες συναντησεις με κοιταζε με μισος,γεια δεν ελεγε,εγω εκανα πρωτη κινηση κ η απαντηση ερχοταν με δυσκολια μεγαλη κ μισος,εχθρα...σαν να την ειχα βλαψει εγω...περασαν 2 χρονια απο τοτε...πριν απο 3μηνες ο μπαμπας της μπηκε με εγκεφαλικο στο νοσοκομειο κ απο τοτε ειναι φυτο σε μια πολλη δυσκολη κατασταση...χθες μου τα ελεγε οθειος μου αναλυτικα...κ η αληθεια ειναι οτι δεν στεναχωρηθηκα αλλα την ενιωσα...σκεφτηκλα οτι θα περναει δυσκολες στιγμες..οπως εγω,τοτε πριν 2 χρονια...Το βραδυ που ξαπλωσα την εφερα για λιγο στο μυαλο μου κ ευχηθηκα να τους δωσει δυναμη ο Θεος...Θελησα για λιγο να της στειλω μνμ να της ευχηθω αλλα το μετανιωσα...Δ ξερω αν την εχω συγχωρεσει...με πονεσε πολυ...βαθια...κ αν θα κανω καποια κινηση ξερω οτι θα σκεφτει παλι κακοβουλα...Απ την αλλη ισως ειναι κ ομανικος τροπος να βγαλω απο μεσα μου ολα αυτα που χρονιοα με τρωνε...για τον πονο που μου εδωσε χωρις να την εχω βλαψει κ μαλιστα στις πιο δυσκολες στιγμες μου