ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μπορείς να ερωτευτείς κάποιον που δεν ξέρεις πραγματικά; Που μιλάς μαζί του για δύο χρόνια, σχεδόν καθημερινά, για κάθε σοβαρό ή ανούσιο θέμα; Που όταν δεν είναι καλά θα το καταλάβεις απο το πρώτο γεια, το ίδιο και όταν είναι τέλεια; Σε μένα συνέβη. Συνέβη απρόσμενα, απροσδόκητα και μου έφερε τα πάνω κάτω. Με κυρίευσε, με θόλωσε. Παθιάστηκα και διεκδίκησα όπως ποτέ άλλοτε. Είναι οι στιγμές που ρίχνεις τον εγωισμό σου, μία, δύο, τρεις και βάλε φορές. Που πιάνεις να ρωτάς τον εαυτό σου > την στιγμή που πατάς send σε ένα ακόμα μήνυμα. Θες να τα παρατήσεις, να μην ξανασκεφτείς ποτέ τίποτα γι αυτό το άτομο, αλλά δεν μπορείς. Μακάρι να μπορούσες. Γυρνώντας τον χρόνο πίσω μετανιώνω τη στιγμή που παραδέχτηκα δυνατά στον εαυτό μου πως τον θέλω. Απ την ώρα που το κάνεις αυτό, δεν υπάρχει επιστροφή. Και μπορεί να βρήκα ανταπόκριση και μεγάλα λόγια που με έκανα τρελή απο ευτυχία και με γέμιζαν όνειρα κι ελπίδα αλλά έρχομαι να σας πω πως αυτή τη στιγμή και οι δύο χωρισμένοι κι ελεύθεροι ούτε μιλάμε. Δεν έχασα μόνο κάποιον που ερωτεύτηκα αλλά και κάποιον που μιλούσα και με καταλάβαινε, με άκουγε. Σήμερα προσπαθώ να γυρίσω σελίδα, όμως έχοντας εξιδανικεύσει κάθε τι σε κείνον, και κυρίως την επικοινωνία μας, μου είναι δύσκολο να συμβιβαστώ με κάθετί λιγότερο.