ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω φτάσει σε ενά σημείο της ζωής μου που δεν ξέρω πλέον ούτε ποια είμαι, ουτε τι θέλω, ουτε που πάω, ουτε τι θέλω να κάνω, ουτε τι θα απογίνω. Έχω απογοητευτεί από τα πάντα και σχεδόν απο τους πάντες. Αναρωτιέμαι μήπως τελικά εγώ είμαι αυτή που κάνω κάτι λάθος και πάνε όλα τόσο στραβά απο την ώρα που γεννήθηκα. Κουράστηκα να κοπιάζω και να αγωνίζομαι τόσο πολυ για όλα και στο τέλος να μην καταφέρνω τίποτα. Χωρίς δουλειά, χωρίς σχέση, με απειροελάχιστους φίλους, με κανέναν που να μπορει να καταλαβει πως νιώθω εγώ μέσα σε όλα αυτά, ότι δεν πάει άλλο, δεν θελω αλλο, μπούχτισα. Τέλμα δηλαδή. Και τι κάνουμε όταν είμαστε στο τέλμα? Προσπαθούμε να ανέβουμε. Ξέρεις κάτι όμως? Βαρέθηκα κάθε φορα να ανεβαίνω. Δεν έχω την δύναμη πια. Θέλω να με τραβήξει κάτι πάλι στην επιφάνεια, θελω εναν απο μηχανη θεο. Δεν μπορώ και αυτη τη φορα να το κανω μόνη μου. Κουράστηκα και απογοητεύτηκα να παλευω, ειδικα για πραγματα που οι άλλοι τα έχουν αυτονόητα. (δεν ζηλευω μην παρεξηγηθω). Αναρωτιέμαι τι λάθος κάνω ή αν είμαι τόσο μα τόσο άτυχη. Αρνούμαι πλέον να με βάλω ξανά σε μία ροτα, το κάνω αυτο για τριανταπεντε χρόνια, νομίζω είναι αρκετα, πρέπει για το γαμώτο μια φορά να μου καθήσει και κάτι εύκολα, έτσι για να πάρω λίγη δύναμη να συνεχίσω, γιατι απλά δεν την παλεύω άλλο, έχω αδειάσει απο ενέργεια.Ξέρω ότι πολλοί μπορεί να είστε στην ίδια φάση με εμένα και για αυτο τότε θα ξέρετε ότι είναι απο εκείνες τις παλιοφάσεις που κλαις μόνος σε ενα δωμάτιο, που σου φταίνε όλα και που κανείς δεν πρόκειται ποτέ να σε καταλάβει...