ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχασα τη βιολογική μου μητέρα μόλις ήμουν μόλις 10 μηνών. Φυσικά δε θυμάμαι τίποτε απολύτως από αυτήν,ίσως μόνο κάποια ελάχιστα πράγματα και πάλι δεν είμαι σίγουρη. Όλα όσα γνωρίζω είναι από διηγήσεις του πατέρα μου και της γιαγιάς μου και η εικόνα της προέρχεται μόνο από φωτογραφίες της.Ο πατέρας μου υπήρξε υπόδειγμα γονιού και έκανε τα αδύνατα δυνατά για να μη νιώσω την έλλειψη της μάνας. Πάντα δίπλα μου, πάντα κοντά μου, μάνα και πατέρας μαζί.Ώσπου ξαφνικά στα 4 μου χρόνια εμφανίζεται η Έλλη.Και ο μπαμπάς μου τη συστήνει σαν τη γυναίκα που θα παντρευτεί. Ο κόσμος μου καταρρέει. Δε θέλω κανέναν να πάρει τον μπαμπά μου από εμένα, δε θέλω καμια γυναίκα μέσα στο σπίτι μας. Γκρινιάζω, χτυπιέμαι, γίνομαι ανυπόφορη μέχρι εκεί που δεν παει, αλλά εννοείται πώς δεν καταφέρνω τιποτε. Και ευτυχώς!Γιατί αυτή η γυναίκα αποδείχτηκε η καλύτερη ΜΑΝΑ του κοσμου. Με τεράστια αποθέματα αγάπης και υπομονής με προσέγγισε και σιγά σιγά με κέρδισε. Και ήταν και είναι πάντα δίπλα μου, όπως υποθέτω θα ηταν και η μάνα που με γέννησε. Να με διαβάζει, να ξενυχτά δίπλα μου στις αρρώστιες μου, να αγωνιά μαζί μου στις πανελλήνιες, να μου στέλνει ταπεράκια με φαγητά στην πόλη που σπούδαζα και ολα αυτά τα απλά, καθημερινά που κάνουν οι μάνες του κόσμου.Πάνω απ όλα όμως με αγάπησε αληθινά. Παιδιά δικά της δεν έκανε, δεν ξερω γιατί. Η ίδια λέει, πώς έτυχε. Εγώ λέω πώς το επέλεξε συνειδητά για να μη με πληγώσειίσως και να μη νιωσω ζήλια.Τα τελευταία δέκα χρόνια ζουμε μακριά η μία απο την άλλη, αλλά τη νιώθω συνέχεια δίπλα μου. Πρώτη αυτή θα μάθει ο,τι με απασχολεί και μετά ο μπαμπάς μου. Αυτή θα με συμβουλέψει, αυτή θα ακούσει τη γκρινια μου και τα παράπονα μου.Χωρίς ποτέ να ξεχνώ την μάνα που με γέννησε και που δεν επέλεξε να φύγει, τολμώ να πώ πώς η Έλλη είναι η μάνα μου και την λατρεύω.Σ ευχαριστώ για όλα!