ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

παντρεμενη 15 χρονια με εναν αντρα κουκλο που υπεραγαπω. εχω κανει τα παντα γι αυτον ολα αυτα τα χρονια, δωρα, παρτυ γενεθλιων, ταξιδεψα για να τον βρω και καθε μερα που περναει ειμαι και πιο πολυ ερωτευμενη, θελω να κανω κι αλλα... αλλα .. (παντα υπαρχει ενα αλλα). Ποτε δεν μου εδειξε οτι ειμαι η μοναδικη, να με κοιταξει -οπως τον κοιταζω κι εγω- σαν ερωτοχτυπημενο 14χρονο , να μου πει πως αισθανεται πολυ τυχερος που με εχει στη ζωη του.. μου εχει πει πως με αγαπαει ναι, αλλα νομιζω πως παντα στο πισω μερος του μυαλου του ψαχνει το κατι παραπανω.. πολλες φορες τον εχω πιασει να κοιταζει αλλες ή να κολακευεται απο το φλερτ -διακριτικο ή οχι- αλλων γυναικών.. δεν ξερω, με κανει και αισθανομαι υπο-εκτιμημενη. Δεν ειναι εκει οταν τον χρειαζομαι, στο σπιτι ειναι αμετοχος, και οταν χρειαστηκε να κανω μια επεμβαση την εκανα με την μανα μου στο πλαι γιατι αυτος ¨ειχε την δουλεια"..δεν ξερω ρε παιδια εγω θα ημουν διπλα του , θα εκανα τα παντα να ειμαι εκει για αυτον.. τα λεω εδω γιατι οποτε του εκφραζω τα παραπονα μου σε αυτον βρισκω τοιχο.. δεν θελω να εχουμε μια σχεση αδιαφορη αλλα φοβαμαι πως αν την αφησω εγω εκει θα καταληξουμε...