ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Υπαρχει ζωη πριν τον θανατο;Ολα αρχησαν στα 13 μου,στοχοποιηθικα,χλευαστηκα και γελοιοποιηθικα.Το σχολειο ηταν ενα μαρτυριο για εμενα,τους εβλεπα να χαζογελουν και στεναχωριομουν αφανταστα,ως ο @@@@ του σχολειου ολοι εβγαζαν τα κομπλεξ τους πανω μου,η λεκτικη και η σωματικη βια ηταν φαινομενο καθημερινο για μενα,αλλα το ειχα συνηθησει.Επεσα σε καταθλιψη,δεν εβγενα απτο σπιτι μου παραμονο για το σχολειο,μονιμος κλεισμενος μεσα με ενα τσιγαρο στο χερι και στην τηλεοραση,δεν κοιμομουν ποτε βραδυ παραμονο μερα.Περνουσαν τα σχολικα χρονια ετσι,εφτασαν στο τελος τους χωρις να εχω κατι καλο να θυμαμε,παραμονο καποιους και καποιες να χαζογελουν κρυφα πισω απτην πλατη μου.Δεν βιωσα παιδικα χρονια,δεν πηγα ουτε μια εκδρομη,ουτε μια φορα σε κλαμπ.Τελειωσα το σχολειο λοιπον και αποφασησα να φυγω απτο χωριο,δεν με χωρουσε ο τοπος,δεν με σηκωνε το κλιμα αλλο εκει,ξερω πως επρεπε να ειχα φυγει απο καιρο μα..........δεν με ενοιαζε η ζωη μου πλεον,ειχα συνηθησει στο να ειμαι μονος,χωρις φιλους φυλακισμενους σε 4 τοιχουςμε συντροφια την τηλεοραση και το τσιγαρο.Τελειωνοντας λοιπον το σχολειο αποφασησα να παω στην Αθηνα,σε ενα σπιτι που ηξερα οτι δεν θα περνουσα καλα,και λογο της ανικανοτητας μου μπηκα σε μια σχολη που δεν μου αρεσε,απλα για να εχω να λεω οτι κανω κατι.Στην Αθηνα δεν αλλαξε κατι,ειμαι το ιδιο ατομο μονο που εδω δεν με ξερει κανεις,η συνηθιες δεν αλλαξαν,κλεισμενος μεσα παντα.Το μονο καλο εδω ειναι οτι καταλαβα οτι οι γονεις με αγαπουν,με περνουν καθε μερα τηλεφονο,τους λειπω,αλλα οσο ημουν εκει ποτε μα ποτε δεν μου ειχαν δειξει κατι...σαν να μην υπηρχα.Ειμαι μονος,διχως φιλους,διχως καποιον διπλα μου...το μονο που θελω ειναι να διαβασω ενα μηνυμα στο κινιτο μου που να λεει "τι κανεις Παναγιωτη;" να νιωσω οτι υπαρχει καποιος η καποια εκει εξω που με σκεφτεται,να νιωσω οτι υπαρχω.Πολλες φορες εχω σκεφτει να κανω κακο στον εαυτο μου μα δεν το τολμω,δεν εχω του κουραγιο ουτε αυτο να κανω... ποσο μαλλον να κανω μια προσπαθεια να βγω στην ζωη.Ειμαι μονος,τελειως μονος....και δεν το αντεχω αλλο αυτο.Καποια συμβαντα που με στιγματησαν μικρο μου καταστρεψαν και μου καταστρεφουν την ζωη.....Ειμαι 20 και ειμαι τελειος μονος,χωρις να εχω ζησει απολυτος τιποτα εως τωρα,αγνοοντας τι ειναι σχεση,διασκεδαση και ολα τα αλλα που κανουν οι συνομιλικοι μου.Δεν παλευεται αυτη η μοναξια....οσο για την καταθλιψη δεν εχω κουραγιο να την πολεμησω...και ξερετε κατι,γιατι μου αρεσει πλεον εχω συνηθησει σε αυτο.Φοβαμε τι θα ακολουθησει,δεν ξερω τι θα γινει παρακατω....ολο προσποιουμε στον εαυτο μου οτι ειμαι μια χαρα αλλα.....πριν σχεδον 2 χρονια ετυχε να γνωρησω διαδικτυακα μια κοπελα,γιναμε φιλαρακια γρηγορα και τα λεγαμε σε καθημερινη βαση,δεν ειχα εγκατασταθει μονιμα Αθηνα τοτε απλα περνουσα τις διακοπες μου εκει,βγεναμε εξω συχνα οποτε ανεβαινα Αθηνα,ειχα μια πολυ ιδιαιτερη σχεση,οτι ωρα και να ηταν θα ηταν "εκει" για να με ακουσει,να τις πω τι νιοθω,τα προβληματα μου.Με στηριζε οσο μπορουσε και με βοηθουσε.Καποια στιγμη μου ειπε πως με αγαπα και οτι θελει να ειμαστε μαζι κτλπ. Αν και την ειχα ερωτευτει δεν ανταποκριθικα ξερωντας οτι το μονο που θα πετυχεναμε ηταν να χωριζαμε αμεσως και να την εχανα,και δεν ηθελα να την χασω...ειναι ομορφη,πολυ ομορφη....λιγο μεγαλυτερη μου και πραγματικα απορω πως της αρεσα....Οταν εγκατασταθηκα μονιμα Αθηνα ξαφνικα χαθηκε,απομακρυνοταν...μετα ανακαλυψα οτι ειχε κανει σχεση με καποιον αλλον,επρεπε να χαρω....μα το αντιθετο,να μην τα πολυλογω την εβρισα σαν να την ειχα γνωρησει χθες,τοσο ασχημα που δεν τολμω καν να θυμηθω...ολα αλλαξαν,με ξεγραψε τελειος και με το δικιο της,ο λογος που το εκανα αυτο ηταν γιατι συνεχως μου ελεγε ψεματα και δεν ;απαντουσε σε ενα τηλεφονο....λες και ειχε να δικαιολογηθει για κατι....αλλαξε πολυ απο τοτε που εκανε σχεση,αφου ηταν ευτιχισμενη δεν με πειραζε,θα κατεπνιγα τα συναισθηματα μου παλι,μα ποτε δεν μου εξηγησε τον λογο που απομακρυνθηκε,αυτο περιμενα μονο τιποτε αλλο.Τωρα εδω κ καιρο την εχασα τελειως,της στελνω που κ που μηνυματα μα δεν απαντα,ειχαμε περασει πολλα μαζι ειτε απ μακρια ειτε απο κοντα,Το κακο ειναι οτι την σκεφτομαι καθε μερα ανεξαιρετως και δεν μπορω να ξεκολλησω.Την ανεφερα γιατι ηταν μια μικρη οαση στην αδεια μου ζωη και μετανιωνω καθε μερα για το λαθος μου να της μιλησω ετσι,ηταν η μοναδικη μου...ηξερε τα ρεζιλικια μου,τα παντα για εμενα και με ηθελε....Αυτα εχω να εξομολογηθω.....και τωρα θα γυρισω στο φωτεινο κουτι συντροφια με τα φιλαρακια μου τα marlboro.